Читать «Мы з Санькам у тыле ворага» онлайн - страница 5
Iван Kiрэевiч Сяркоў
— Ага, а мой брат сёлета ў Чырвоную Армію пойдзе!
У Санькі брата няма, таму ён прапускае Манголавы словы міма вушэй. У мяне ёсць брат, але што гэта за брат? Ён пойдзе ў школу толькі праз два гады, а пакуль што нават не ўсе літары вымаўляе. Завуць яго Грышка, а ён гаворыць — Глыжка. Так мы яго і завём Глыжка.
Затое ў мяне ёсць дзядзька Назар, і, каб Міцька не вельмі задзіраў свой нос, я яму напамінаю:
— А мой дзядзька ў Іспаніі быў!
Тут і Санька кінуўся мне на падмогу:
— Ага! А ў яго дзядзька лётчык!
— У яго ордэн! — дадаў я.
Міцька здаўся. Ен нічога йе адказаў і пабег пераганяць дапрызыўнікаў. Ды і што тут скажаш, калі ў чалавека такі дзядзька?
Дзядзька Назар прыязджаў да нас у госці гады два назад. На ім было новенькае вайсковае адзенне і рыпучыя рамяні. Бацьку ён прывёз новыя камандзірскія боты, маці — вялізную цёплую хустку ў клетку, а мне падарыў сваю пілотку. Праўда, яна была велікаватая і лезла на вочы, але маці крыху яе ўшыла, і атрымалася добрая рэч. Хлопцы з усёй вуліцы прасілі памераць.
А яшчэ ён прывёз патэфон з бліскучай нікеліраванай ручкай. Кожны дзень яго ставілі на расчыненае акно, і па вуліцы разлівалася песня:
Каля нашай хаты спыняліся маладзіцы, дзяўчаты і, калі песня канчалася, прасілі:
— Іван, пусці яшчэ раз!
I я зноў пачынаў круціць бліскучую ручку. Мае сябры стаялі на прызбе і зайздросцілі: ім таксама хацелася хоць патрымацца за патэфон.
— Ой, скруціць ён яму галаву,— непакоілася маці.
А дзядзька толькі смяяўся:
— Няхай круціць! Новы купім.
Цэлы месяц я хадзіў за дзядзькам, як прывязаны. Эх, і нагледзеўся я тады кіно за дзядзькавы грошы! А цукерак паеў столькі, што Міцьку і не снілася.
Да нас часта прыходзілі ўсякія родзічы. Яны частаваліся, спявалі песні, а я, натапырыўшы вушы, лавіў кожнае слова з іхніх размоў. Дзядзька расказваў неахвотна і ўсё неяк загадкамі:
— Там было горача... Пакуль што іхняя ўзяла...
Але не-не ды і трапляліся асобныя словы: рэспубліканцы, фашысты, Грэнада... Што яны азначаюць, я толкам не ведаў, аднак здагадваўся — за імі хаваецца не-шта вельмі важнае.
А бацьку ён адкрыта сказаў:
— Быў у Іспаніі...
Адным словам, Міцькаваму брату да майго дзядзькі яшчэ далёка скакаць.
— Аць-два, аць-два! Левай,— не сунімаецца дапрызыўніцкі камандзір.
Па полі ідуць нам насустрач дзяўчаты і жанчыны з капаніцамі. Яны сабраліся на абед. I тут хлопцы не вытрымалі і заспявалі:
А дзяўчаты ў адказ:
Дзяўчаты спяваюць болып голасна — нашага запявалы амаль не чуваць. I тут мы з Санькам прыйшлі дапрызыўнікам на дапамогу:
Сілы не шкадавалі. Атрымлівалася хоць і не вельмі складна, затое гучна.
Калі я заўважыў сваю бабулю, хавацца было позна ўжо.
