Читать «Так і жывём, брат» онлайн - страница 11

На ферме ж Палазкоў паклікаў да сябе кармачоў Кандрацьку і Валодзьку, паставіў іх перад сабой на стойцы «смірна» і строга сказаў:

– Ну што ж, дарагія мае, нарэшце вы папаліся! Даскакаліся! Я ж папярэджваў! Вы што, думаеце, я жартаваць буду? Не, ніколі! Ніколі, панове! Вы выведзены на чыстую ваду, і выведзены дзякуючы новаму настаўніку Івану Валянцінавічу, які адразу ж абрысаваў мне злодзеяў, а потым я мог убачыць вас у люстэрку, што вісіць прама ў гардэробе ў школе. Не выкруціцеся! Прызнавайцеся, хто купіў у вас камбікорм? Ну! Хутчэй, хутчэй!

Кандрацька паскроб за вухам, прызнаўся:

– Ды Маньцы збылі, каму ж яшчэ.

– Ага,– шморгнуў носам Валодзька.

– За колькі?

– Мех – бутэлька.

– «Мех – бутэлька». А жывёліна галодная. Вам не шкада яе? Чаму вочы апусцілі? Эх вы, бессаромнікі! Падаю ў суд.

Злодзеі ўзмаліліся, а Кандрацька нават упаў на калені:

– Не губі, таварыш загадчык. У мяне ж сям’я. Дзеці ў мяне.

Як і раней, Палазкоў дараваў. Усё ж – землякі. Але папярэдзіў:

– Апошні раз каб!..

Кандрацька і Валодзька паабяцалі абліць настаўніка-фокусніка варам у калгаснай лазні...

Увечар, стрэўшы Шэпелева на вуліцы, Палазкоў прызнаўся яму, што выкарыстаў яго імя, дзякуючы чаму і адшукаў злодзеяў. Настаўнік заплюшчыў вочы, прастагнаў:

– Усё, мне канец! Бо я трапіў, здаецца, у самы сапраўдны цырк!

9

Дзень, калі ветурач Ягоравіч павінен быў ехаць у суседнюю вёску Баравікі ў сваты, надышоў так непрыкметна, як надыходзіць самы звычайны, будзённы дзень. Была ноч – стала раніца. Пракукарэкалі пеўні ў Хутары, забразгалі даёнкамі жанчыны, праваркаталі трактары і грузавікі.

Вышэй галаву, Хутар!

Ды вось бяда, настрой не ў кожнага быў на належным узроўні. У тым ліку і ў Ягоравіча. Толькі цяпер, раніцай, ён даведаўся, што не можа паехаць у сваты самы галоўны сват – дырэктар школы Саксонаў. Аўтарытэт. Ужо адно ягонае з’яўленне ў хаце нявесты рабіла б поўны ажур, аднак на дырэктара ўчора вечарам, калі ён вяртаўся з працы на кватэру, напалі нейкія невядомыя людзі, насунулі яму на галаву мех і надавалі кухталёў. Сляды нападзення былі бачны на твары і пад правым вокам. Пацярпелы не паспеў звярнуцца ў міліцыю, хоць і збіраўся, яго апярэдзіў участковы. Ён прыйшоў у хату Суклеты з першымі пеўнямі і паспачуваў Саксонаву. Супастатаў паабяцаў знайсці, але для гэтага пацярпелы павінен гаварыць толькі праўду, і праўду.

– Слухаю, Паўлавіч,– участковы прымасціўся за сталом і нацэліўся запісваць усё, што будзе нагаворваць яму дырэктар. – Па парадку. Ну, ну.

Саксонаў спярша не хацеў расказваць участковаму, не давяраў яму, бо колькі было такіх выпадкаў у іхняй вёсцы, а нешта не прыпомніць, каб знайшоў калі злачынцу Баравы. Наробіць грукату – і ўсё ападзе потым цішынёй на вёску, забудзецца. Але ж і разумеў, што ўпарціцца дарэмна, участковы настаіць на сваім ўсё роўна, так што няма чаго марнаваць часс. Саксонаў думаў звярнуцца адразу ў райаддзел, скокнуць цераз галаву участковага і гэта б было, з яго пункту гледжання, разумным крокам. Але ён вымушаны і галіцца, бо ў школу ж трэба, хоць і выгляд такі, і апавядаць Баравому пра ўчарашняе: