На золку прымаразкі ходзяць,Не першы жоўты ліст упаў.Не аддавай сябе самоце,Заўчасна ёй не саступай.Няхай пазначана журбоюРасстанне восені з вясной,Нашто ж развітвацца з сабою,Сябе збаўляць першаасноў,Калі вачам — нябёс сінеча,Калі рукам — барвяны ліст,Калі для сэрца — позірк нечы,І ўздрыгне сэрца, як калісь...НАКАНАВАНАСЦЬМаркота раскусцілася,Бы ўпарты, чэпкі плюшч.Хіба ж я памыліласяУ сугуччы нашых душ?Бязлітасная, выпалюДа кораня яе.Не на самоту выпаліМне радасці твае.Вузёл занадта ўжо тугіЗакручаны з тугой:Не ведаць шчасця мне з другім.Як і табе — з другой.***Запозненаю дзікаю ажынайУзаемнасць наша дзёрзка расцвіла.Мы ж бачылі,Што лучная сцяжынаПа-за шляхамі нашымі была.Мы ж разумелі,Што блакітнай грывайПраменны даляглядНе насЗаве.І ўсё-ткі безразважна,Як з абрыва,Зрываліся ў нашНевымоўны верш.«Чакай. Кахай».Кахаю.І чакаю.На самаце.Сярод людзей.ЦяперСамо паветра дасканала знае,Як ім балюча дыхацьБез цябе.ПРАДЧУВАННЕНе дакарай мяне, што тваё словаБяру да сэрца так, да галавы:Твой дух жывіўся полымем любві,Твой кожны рух цяпер — не выпадковасць.Здаволенасць і пэўнасць не адразуУсведамляюць праўду перамен.Ты ўжо чытаеш рэўнасцьузаменБеззапаветнасці, што болып не ўразіць...Ты ўжо гатовы эгаізм убачыць,Дзе безвыходнасць грае дзікі пляс...Што ж уратуе ў часе нас для нас,Калі сябе не ў сіле мы зыначыць?Перасыхаю, гіну...А пустыняЗлавесна аступае ўсё глушэй...Міражла дападае да вушэй:Шумяць падлескі кронамі густымі!..НЕ МІРАЖБыла дарога. Пролівень улеіўТакі, бы свет у прорву панясло.Ды хутка неба зноўку расцвілоРаскошнаю блакітнаю лілеяй.Сінечы гэтай настраёва ўторыўІ несмяротна вабны васілёк,У злеглым жыце бачны шчэ здалёк,І да асфальту выбеглы цыкорый.Зыходзіў ліпень, але поўны весняйТрывушчай сілы,радасці жыццяБыў перамыты ліўнямі прасцяг, —Душа ажно заходзілася песняй!Таму душа і зважыць не схацелаНа подумку пра смерць,што праплыла...А гэта ўжо, знішчальная, стралаТвайго «бывай» у пространі ляцела!..Праз дзень стралаНавылет працяла...Адно ў безабароннейшым парывеАдчайны ўстрапятнуўся ўскрык:— Скажы,Хіба ж балець так могуць міражы?!.Прыйшоў наяве, растаеш, як прывід!..Прыйшоў наяве, растаеш, як прывід...
