***«Па снезе, па слаце —Пагода расцвіце,Заграе сінява, —Прашу не сумаваць!»...Зноў з берагоў рака,Зноў радасць жаўрука,Зноў сонейкам падбелУ вочы мне й табе.І промні па слаце,І сум, як сад, цвіце!..***...Успрымаць як цуд, што я жыву,Чую галасы бацькоў і руні;Са здзіўленнем дзён маіх дратвуПазнаваць у расспяваных струнах;Дзівавацца каменю й лістку,Дзівавацца кораню й дажджынцы;Зноў адчуць, што я на валаскуНад прадоннем спеленых дажынкаў;Ведаць пэўна, што рука тваяМне не дасць аб камяні разбіцца.Як магло са мной такое збыцца?!Дзівавацца гэтаму ўдвая...***Забрыў высокі дзень пагодныУ светлы одум верасковы...Табе я стала неабходнай.А ці зраблюся дастатковай?..Дзень павуцінку шчасця ловіць,І шчасце вырвацца не смее.Як ружы, кідаеіп мне словы.А сам ты іх — ці разумееш?..Навошта я... Хай потым, потым,Пазней прыдасца гэты одум!..Твая вясенняя пяшчота...Мая асенняя пагода...***Я думаю пра мой найлепшы дзень.Узыдзе ён,Як келіх макавы,Вясёлкава зайграеНасычанымі гранямі сваімі.Як летні ясень, спраўджаны лістотай,Як поле жыта з васільком у вуенах,Нібы калодзеж з зоркаю на дне,Знутры свяціцца неўгасальна будзеМой дзень найлепшы,Крышталёвы келіх,Ушчэрць наліты мірам на Зямлі.Найлепшы дзень мой!Мой блакітны птах.Зялёны промень сонца пры заходзе.Саргасавае мора ў акіяне.Якая згода явы й летуцення,Здзяйснення й помыслу,Натхнення й плёну!Як пахам яблык,Як азонам вецер,Як полымем касцёр,Увесь працятыМаёй любоўюІ маім каханнем.О, дзень мой дасканалы!..
