Читать «Поўны келіх» онлайн - страница 6

ЖАР-ПТУШКА У мой прыглухлы, Поўны лета сад Аднойчы, Як сухая навальніца, Зіхотка, бесклапотна, жыццярадасна Жар-птушка з казкі ў сад мой Прыляцела, Прашыла зорным полымем яго, І кожнае зярнятка ў кожным яблыку Задыхала з абуджанай маркотай Сканаць, Ды толькі — цветам прарасці. Стрывожаны, Устрапянуўся сад, А птушка... Палае двузіхоткае пяро, Пакінутае мне Не на ўспамінак: На тое, каб і ў верасні, і ў лютым Быў сад мой Поўны лета. Кабён Быў казкаю. Азораны. І толькі. СКАРБ Аддаў сябе як скарб, шалёны скарб. Разгубленай жабрачцы што рабіць з ім, Як абыходзіцца, Паводзіцца з ім, каб Не злегкаважыць і не страціць Дачасна? Давер, як павадак, Ашаламляе. Глядзела Глыбознымі трывожнымі вачыма, Баялася даткнуцца: Не зняверыўся б... Дыхнуць не смела: Не зняверыцца б... Шукала супакою для душы. Багатаму не спіцца. А рана Прыкідваецца толькі, Што яе — няма... ГРАМНІЦЫ Грамніцы — Палавіна зіміцы. Не напіўся певень вадзіцы. Што ж не дасць усумніцца, Што грамніцы — Палавіна зіміцы?! Ці ж не гэты блакіт, Маляваны густа, высока? (Болей — Ласка тваёй рукі, Мой сокал...) Ці ж не спіленыя сукі У таполяў пасёлка? (Болей — Ласка тваёй рукі, Мой сокал...) Ці ж не лёгкасць дыхання, якім Усё налілося? (Болей — Ласка тваёй рукі ў маім лёсе, На грамніцы, На палове зіміцы.) НЕМІНАЛЬНАСЦЬ Як кажуць, Плачам рота не направіць. Не ўпершыню мне часу не шкада. Не ўпершыню раскошна марнатравіць, Каб зноў і зноў былому волю даць. У час мінулы не даходзіць пошта. Ды час мінулы хоча сведкам стаць: Не ўсё мы ўмелі ўзяць у хвілі кожнай, Ды без вагання ўмелі аддаваць. І тая шчырасць, спогадзь і пяшчота, Чым пераможна багацелі мы, Шуміць бяссмертна весняю лістотай На стромым дрэве нашае зімы! ПЯШЧОТА Я не ведаю, З якога зернейка пунсовай мачыны, З якой расінкі на галінцы верасовай, З якога суквецця атульнага хмелю, З якой формы, З якога водару Нараджаецца мая пяшчота да цябе. Я толькі ведаю, Як нешта Імгненна і таямніча, Падобна ўзварушлівай хвалі гарачай, Працінае глыбіні мае найглыбшыя І ўзнімае высока-высока — Да самай ласкі тваёй; Як гэтае нешта, Быццам засень п'янкая Першай слівы Расцвілай, Запалоньвае ўладна ўсю істоту І зрушана прыгортвае — Да ласкі тваёй; Як безназоўнае нешта Па магічнаму знаку няўлоўнаму Раптам намыслы ўсе і жаданні мае Абарочвае Прадоннай ракою, Што прагне адзінага акіяна — Ласкі тваёй. Я не ведаю, Чаму так, Не інакш. Чаму менавіта цябе выбірае Гэта хваля, І гэтая засень, І гэта рака. Чаму Цябе аднаго Выбірае...