ЯШЧЭ НЕ ДАРЭШТЫ- Адкуль ты?- З Беларусі.- Беларус?Ківаеш галавою: ну канешне!I стане сэрцу соладка чамусь,Хоць застанешся і спакойны знешне.I песні ж беларускай не спяеш,I хто такі — не ўпомніш — Каліноўскі:Без гэтага нябедна пражывеш!..Невераемна, што яшчэ... але жШчэ соладка пры згадцы: край бацькоўскі...1986ВЯСНА ВОСЕМДЗЕСЯТ СЁМАГАI зноў жывільны лівень мыеАд хлуду мёртвага зямлю.На думцы зноў сябе лаўлю:Сплываюць дні мае нямыя.Зямля не ходзіць у пазыкуПа сілу нанава радзіць.Душы злачынна немай быць,Як свет турбот такі вялікі.Як дапякае палыноваЯшчэ і гэтая журба:Жнем тое, што дала сяўба, —Вось і ўмірае наша мова...Калісь «халопскаю» панаміБыла ўсмак збэшчана яна.Ды ўсё ж да смерці даўнінаЯе не ссекла бізунамі.Уваскрасала жаўруковаI на Палессі, і ў Ляўках,На вуснах голі-мужыкаI ў Саўнаркоме Чарвякова.Мы вольныя. Мы без прымусуСавецкі лад жыцця пяём.Між роўных роўныя жывёмЗ былінным імем — беларусы.Чаго ж тады камяк у горлеПры згадцы даўняга радка,Радка Мацея Бурачка:«Шануйце мову, каб не ўмёрлі»?..1987СУЗЯМЕЛЬЦЫМае добрыя людзі,Суайчыннікі,Сузямельцы...Вы і цяпер, як некалі,Не так Бога баіцеся,Як начальніка!Пазавугаллю толькіПрынцыповасць сваю выяўляеце,Бы хвігу ў кішэні.Цела недасканалае ваша ў рукахНевукаў дыпламаваных,Крыўда ж духу народнага вашага,Як лісцікам фігавым, хлусліва прыкрытаПлакатнаю дружбай народаў.Бедныя людзі мае, вы і цяпер,Як за памяццю прадзедаў,Пастаяць за сябе рызыкуеце толькі тады,Калі вас давядуць да краю.Што, калі нават гэтыяЗернейкі годнасці спадчыннайПа-рабску маўкліваПаможаце вытруціцьI ў вашых дзецях?Бедныя людзі мае,Суайчыннікі,Сузямельцы...1988НЕ ЧУЕУсшэсця Госпадава дзень,Вялічанне Ўсёмоцы Духа.Прыпятых да зямлі людаейСлоў шаматкая пацяруха,Спаклонліва цалуе крыжХто целам, хто душой калекі,І вочы кожнага - наўзвыш,І модлы кожнага - пра лекі.А строгасць воблікаў СвятыхТысячагоддзі ўсцяж вястуе:Гасподзь схіляецца да ўсіх,Дыдухам ніцыхЁн не чуе.НАБАЛЕЛАЕ
