УступНоч такая празрыстая, нібы крыніца:Дно — аснежаны луг, сівы лес — берагі.Студзень...Што ж аніяк не адсніцца мне,Паляшучцы, падданай вясны, край другі?Там сцяжынку завуць не сцяжынкан, а плаем,Там з праваллем звянчана крутая гара,Як замова, ляціць з паланіны бяскрайняеТрэмбітанне душы пастуха-віўчара.Там з-пад хмар беркут зоркі цікуе нядрэмна,Каб не ўцёк Чарамош, гнеўны вязень цяснін.Там легендамі ходзяць вякі пад'ярэмныя,Каб паверыць, што ўсё-ткі збываюцца сны.... Абступілі шашу горы, быццам мядзведзі, —У падпалінах рыжых зялёная поўсць.Несла «Волга» мяне да Карпат у адведзіны,Як сваю, кожны ўзгорак вітаў: «Прошу, госць!»Душы нашы таму й падуладныя чарамНезнаёмых мясцін, незнаёмых людзей,Што ва ўсім дарагое шукаем адчайна мы,Што к далёкаму любасцьад роднага йдзе.Развязала мне свет старана беларусаў,І да скону ужо гэты свет — на дваіх.І не ў крыўду любімай цяпер прызнаюся яУкраіне ў найлепшых пачуццях маіх.Калі колы машыны размотвалі вёрстыПерш валынскіх,пасля прыкарпацкіх шляхоў,Я істотаю ўсёй адчувала абвостранаПераплеценасць лёсаў — яе і майго.У Бяроза-Картузскім канцлагеры вязнемТраціў жыцце — за нас — Аляксандр Гаўрылюк.У Айчынную брат мой вясёлы — за нас жа —Лёг заўчасна ў Падольскую дзесьці зямлю.І мой дом на Палессі,і белая хатаУкраінскай сястры — пад прыцэлам ракет...Кожны дзень наш пад дзікай пагрозаю атамнай,Кожны дзень — бітва Розумуза белы свет.І за свет нашых душ.Не складала ніколіЗброю зло, і ніколі само не складзе.Па сягоння, дзе з боем, а дзе і спакойненька,Ходзяць здрада,насілле, падман між людзей.Прыгажосць, справядлівасць пад вечнай атакайЗамаскованай подласці і ілжы.І калі ты не хоч пасабляць і падтакваць ім,Гнюсным сілам нялюдскім, —не стой на мяжы!Толькі там падымаць галаву зло не смее,Дзе не зводзіць вачэй з ягоЧалавек.... Студзень. Ноч.Цішыня, быццам шкло...Я ж, няўмелая,У дваццаты вяду васемнаццаты век.Есць усякія жыцці.Адны вымяраюцьКруглым чэкам, кар'ераю сутнасць сваю.А другія, няпраўдай аднойчы параненыя,«Абы ціха...» — галоўным дэвіз прызнаюць.Есць жа гэткія жыцці, што рэкам падобны,Тым, што маюць пачатак, не маюць канца,Што гадамі, стагоддзямі пояць, бяздонныя,Прастака й мудраца.Есць жа гэткія жыцці, што зоркам падобны,Тым, што доўга па смерці праменяць святло.Пра гуцульскага сына Алексу, пра ДоўбушаМой бясхітрасны сказ,што было — не было, —Як Карпаты паведалі мне...
