ЛЮДСКАЯ ДОЛЯТакая ўжо нашая доля —Не ведаць адхланняАд болю за ўсіх нас,Ад болюI ад спачування.Цягнуць, узваліўшы на плечы,Уласную ношкуПакут і надзей чалавечых,I ўласнай дарожкайСтварыць хоць бы пробліск на выйсцеЗнямогламу духам,Каб ён,Як пупышка — да лісця,Быў прагны да руху.Каб ён,Нібы завязь — да плода,Між горкага голляВыспельваў людзям пагоду.Такая ў нас доля.1984НЕ РУЙНАВАННЕМ
Вырошчваць крыўду —
кепскі сад.
Жывая Этыка
Нявечнай у плоціЧалавечай істоцеЗвеку прагнеццаУтрываліць сябе —Як не дзеткаю,Дык хоць іншаю помнайКветкаю.Ах, красуйце,Любоў да неба і глебы!Красуйце,Адоранасць ды азоранасць!Шчыравернасць! Падзячлівасць!Пашанаванне!Спагадліва-мудраеПравінаў чужыхДараванне!Хай парасткам крыўдаўНе знойдзецца месца на градзеЎ тым садзе:Надта ж порсткаРазвінаюцца з іх ядавітыя дрэвыЗ квеценню гневуI пладамі адпомсты.Аніколі яшчэ аніхтоНе меў супакоюПад кронай такою.Аніколі яшчэ аніхтоНе патрапіў стацца шчаслівымТам,Дзе непапраўна марнеюць,ЗадыхаюццаЎ раздражнёна-папомслівым чадзеПышнатраўеГодных людскіх дачыненняў,Спеўнае птастваНайлепшых намераў, здзяйсненняў.Навечнай у плоціЧалавечай істоцеСамаруйнотаюНе абвянчаццаЗ жывадзейнай святлотаю1993ПРА ПЕРАМОГУ
"У вачах стынуў боль шчаслівы"...
Тацяна Лапцёнак
Боль гэта - боль. І покуль ім акуты,Як ні бадзёрся, зазнаеш пакуты.І толькі калі час яго мінае,Тады пакутаў іста высвітае.Але не кожны, ой не кожны бачыцьБоль як нябёсны знак сябе іначыць.Шырэюць ды глыбеюць скаргі, жалі,Збіваюць з ног брыды ўсялякай хвалі.Мы падаем і стогнем у знямозе, -Але мы ёсць. І мы яшчэ ў дарозе.Дасужы цемры князь, дасужы й дужы, -Але палаюць ранаў нашых ружы,Усё шчыльней сціскаецца аблога,І паратунак - толькі перамога!УГНЯЗДУЙ МЯНЕ Ў СЭРЦЫ
Паку Чжэ Ву, С.Я.Йоффэ
Пілігрыму ад поўдня да поўдняЦераз плыўныя нетры часуЗоўна выбліснуў промень з Усходу:— Я апірка твая: не будзешВыпускаць мяне з рук у дарозе -Не зняможашся па куп'іску,Па каменні не падаб'ешся.Я - апірка твая. І кладаа:Не сцураешся, не разбурыш -Правяду цябе лёгка, лёткаЦераз твань і цераз правалле.Кладка я твая.І апірка.І цяпельца на гострых проймах:І сагрэю я, і разважу,І ў жарынку сэрца зыначу,Калі ў сэрца мяне ўбярэш тыЯк святло, як святло ЛюбовіКалі ў сэрца мяне ўбярэш ты,Калі мне аднаму слугавацьмеш -Успануеш сам над сабою,Над памрокам і над бядою,Над ступою між зор, пілігрыме.Угняздуй мяне ў сэрцы.
