НА ЗМЯРКАННІСярнічкай успалымнёнаюуспалымнёная свечкагарыць-згарае,сябе ў новую форму пераплаўляе.Што як можа,так дзеі гэтай і спрыяе:жар, і кнот, і свечка самая,і паветра халоднае, што яе атуляе.Была калонаю,сталася гронкаю вінаграднай,што прыляпілася на камлімаёй вечаровай задумнасцісаду.Па аднойасыпаюцца вінаградзіны,рвуць думак цьмянае, ухілістае,далікатнае прадзіва.Задзьму пялёстак агню,хай ацалее агарачак -на тую часіну, дзе жывуць,ужо ні пра што не марачы.СКРЫПКАСкрозь -богава дрэва ды скрыпень.Надхмар'я ідолу бяседа.Адкуль,кім забытая скрыпкаТут, дзе ні сцяжыны, ні следу?Зусім учарнелая дэка.А струны іржою не ўзяты...Ці гэтадуша чалавека,Што фібрамі ўсімі напята,Каб суадпаведна азваццаІ на матылька, і на жабу,Не ўмеючы гукам схавацца, -Самаці брыда,ці паваба...СВЯЦІСЯ!...Не іду па вадзе,А лячу над лядзянай балотнай вадою......Не сцяжынка вядзе —Над густой збажыною крыляю...... АбвіваеГрудзі й шыю змяя мне, А я страху не маю......Дзікі барс падыходзіцьI кладзе галаву сваю мне на калені,I я лашчу яго,I ў даверы ўзаемным у гэтым — Ні ценю...Што ж ты такое,У цяперашнім часе —Маё існаванне зямное?Воблік страты ўжо некалі дасяганайДасканаласці ўласнай?А ці сны тыя —Гэта выява прыступкі наступнай,прыўкраснай?Ах, то кліч мяне,То свяціся — няўгасна!1990ПАКУЛЬ ГЛЯДЗІШ НА БЕЛЫ СВЕТКрый бог здранцвення, што жыццё — мінае,Бо ўсё, чаго для шчасця не хапае,Пазбавіцца гвалтоўна нематы —I заскавыча, і залямантуе,I ўсе пачуцці гэтак раздратуе,Што без пары ў труну захочаш ты!Пакуль на белы свет глядзіш вачыма,Павер сабе: ўсё адалець магчыма,Але, як вока, беражы святло,Каб тое, што цябе тут абмінала,У чалавеку болей дасканалымНа долю промнем радасным лягло.1988
