* * *У несаступлівай журбоцеНіколі ды не асуджуТаго, хто лёгка, па ахвоцеПераадольвае мяжуМіж скрухаю і весялосцю,Таго, хто ўмее абярнуцьУласную маркоту ў досціп, —Ды не паставіцца ў вінуУменне жыць не ў спаняверцыУ сэнсе земнага жыцця,Уменне вераваць да смерціУ бессмяротны свой працяг!1989ЗАКАНАМЕРНАСЦЬСэрца звычайнай канфігурацыі.З медзаключэнняТо ці варта ўжо так непакоіцца, доктар,Што яно, гэта сэрца маёСа звычайным абрысам лісточка бярозавага,Часам гэтак балюча трапеча,Што сарвацца гатоваМяне ўразіла б іншае:Каб у ім без пакуты варочаўсяСвет гэты белы...А СТАЎ НАПАМІНАМАклікаць юнацтва недарэчна,Не было яго ў маіх гадах....Ты напраўду першы-лепшы стрэчны,З кім і размінуцца не шкада.Раскладала ў цвёрдыя дзве столкіГарката, што можна мне, што — не....Ты напраўду субяседнік толькі,З кім прыемна пабалакаць мне.Прыпадае да грудзей з павіннайСталасць марнакрылая мая....I нашто ж ты стаў мне напамінам,Што мінаю, што мінаю я?..1980НА БЫСТРЫНІНяможна патураць тузе,Каб яву засланіла зданню,Каб зрабавала пакрысе,Што скарбавалася гадамі.Каб незаслужаны папрокНе вырваўся нікчэмна з вуснаў.Калі крыштальны быў выток —Незамутнёным будзь і вусце!Не змізарнець бы на вяку,Не зблоцілася б глеба тая,Дзе і крынічка б'е, пакульРака плыве і не сплывае!..* * *Цуд не бывае нечаканы,Не спраўдзіцца яму раптоўна:Жаданы пасля ночы ранак,З карэньчыка ідуць бутоны.Зялёнай клеткай хларафілуЗавяжацца першапрычына, —Хай выстарчыць бунтоўнай сілыЗрабіць рэальнасцю магчымасць!..А хто не меў тут дачынення,Слязы ні ўсмешкі не патраціў,Той цудам назаве здзяйсненне...Была ж,як выклік,праца.Праца!1977ЦІ СКАЖУЦі скажу, што жыццё — не ўдалося,Што была неспагаднаю доля,Бо ўплятала куколь у калоссе,Град і засуху слала на поле?Як бы склаўся мой лёс, каб не зналаТо празрыстай,то душнай маркотыПа ўсяму, што мяне абмінала,Што не прыйдзе ні заўтра, ні потым?Нагабаная ў жыце падковаВінавата паблісквае ў хаце:Ля чужога агнювыпадковайГрэцца ласкайчужога дзіцяці...Быць залежнай ад поўні й завеі,Ад чужога маршруту і рухуБыць залежнай,і помніць, і верыць,Што я — голас іх радасці й скрухі.Голас тых,што здалеюць знямогу(Мне ўдавалася ў болю не ўпасці).Голас тых, чыя ў сонцы дарога(Выпадала мне зведаць і шчасце).Узыходзіць, як каліва, слова.Не згубіцца яму ў шматгалоссі.Ці скажу, што жыццё — не ўдалося?
