Читать «Душою з небам гаварыць (Выбраная лірыка)» онлайн - страница 5

МЕЛОДЫЙКА Памру — забудуць хутка. Не змагла Тут вартага зрабіць я анічога, Хоць і выпальвала душу датла Пакутай за сябе і за другога. А што пакіну? Толькі жменьку слоў, Мелодыйку любові і змагання За ўсё, што выбаўляе з кайданоў Абездухоўленага працвітання. Ляці, мая мелодыйка, ляці! Будзі сінічкаю дрымучасць неба, Калі мне не хлусілі пры жыцці, Што нехта меў тут і ў табе патрэбу... 1984 НАДЗЕІ, ЯКУЮ ПРЫВЯЛІ ЗА РУКАЎ Ты ўсё перамінаешся ў парозе? Шкада, не ўласнай воляю прыйшла... Ну што ж! Праходзь. З тваіх сясцёр цвіла Тут не адна, ды час іх памарозіў... Ах, тыя, хто прывёў цябе сюды, — На свеце найдарожшыя мне людзі. Хай кожны крок іх крокам шчасця будзе Праз доўгія, пагодныя гады! Прысядзь на хвілю. Я не затрымаю. Даруй, затрымваць — проста не хачу. За ўсё на свеце тут жыццём плачу. (Нібыта ў тым бальзакаўскім рамане, Шматок шчыгрыну менее ўваччу...) Ты мне — чужая, хоць цябе сюды Паслалі найдарожшыя мне людзі — Хай кожны крок іх крокам шчасця будзе Праз доўгія, пагодныя гады! Твая вясёлкавасць не ўскалыхне. Таму, хто яваю не ашуканы, Навошта мыліцы самападману? Пакінь мяне. 1975 * * * О, калі б толькі мог мой жорсткі смутак Палёту ластаўкі быць карацей... Ды ведаю, надоўга ён раскуты, Да моцы зноў акрыленых надзей. А я тужу аб акіяне мудрым — Рукой прылашчыць бы халодны лоб... А мне недастае той шызай тундры, Дзе сэрца мужнасць мо знайсці змагло б. А я сумую аб пякельным поўдні, Аб той краіне, дзе ні ты, ні я Не захацелі б боль і крыўды помніць, — Тваё каханне і натхнёнасць дзе мая. 1968 САМО Ці надзеі непраўдзівыя, Ці дарожанькі не тыя, Ці сама я негадзівая, — Адвярнуліся святыя! Ці не так, як трэба, клікала, Ці не там я іх шукала? Ветру скрыпачка пілікае, Каб галоўку не ламала. Крач не крач самотнай вуціцай Ці гадай на каве ў місе, А ўсё суджанае збудзецца I само, хоць задавіся! 1990 * * * А можа, ўдасца, мо сябе ўтаймую, Душу і цела ў розуме злучу? I лета доўгае перазімую, За халады пакорай заплачу. Пасля цяжкіх, бязлітасных агледзін Пачуццяў, што пакутай параслі, Вярнуся ў час, які мне шчэ адведзен На гэтай пакрываўленай Зямлі. Шчэ закрасуюць буйна краскі ў лузе, Шчэ завіруюць снежныя віры, — Спакойная і шчырая, вярнуся З людзьмі пра шлях і долю гаварыць. I падстаўляць сваё плячо слабое, Дзе хоць каго паратаваць змагу. Мы ўсе — з любові, ўсе мы — да любові, А як жа мы прад ёю ўсе ў даўгу!.. То, можа, ўдасца, мо сябе ўтаймую, Душу і цела ў розуме злучу, I неяк жытку гэту дазімую, I новай гэтакай — не захачу. 1985