Читать «Душою з небам гаварыць (Выбраная лірыка)» онлайн - страница 62

І ЧАЙКІ Сугучча апярэння і паставы годнай, Праніклівага зроку вастрыня, Імклівасць дужых крыл, Дакладнасць руху Ім— Лёткім злучнікам нябёсаў і вады — Азёрным чайкам волелюбным Дадзена. І вось — Яны Над сметнікам крыкліва мітусяцца I, нібы вераб'і кароткапёрыя, Да хрыпу сварацца За чэрствую скарынку... У НАВАЛЬНІЦУ Не навальніца — светапрастаўленне! Прыбілі ноч да долу перуны. Прад ураганам дрэвы — на калені! I толькі стогнуць здушана яны. Сляпога ліўня кручаная плётка Па іх галовах скораных — з пляча! I ні табе збавення, ні палёгкі, Ні права на абураны адчай. А па сцяжыне да здранцвелай хаты, Праз хіжы зырк ламаных бліскавіц, Бяжыць дзяўчо. З каханым. З вечарніц. Як абяцанне сонечнага свята. 1965 ДЗЕВЯТАЕ МАЯ Доўга цень на долю падаў, Я свой ясны дзень шукала, — А яго закалыхала Ноч на белым голлі саду. Ледзь шчакой крануся вецця — Абсыпаюць цветам промні. Як цябе, глыбока помню: Мірам гэта ўсё завецца... 1977 БАЕЧКА — Шэра-буры верабейка-верабеечка, Прыжывіся ў маім садзе, дам капеечку! Ну навошта верабейку тыя грошыкі? Ды садок сам па сабе такі ўжо гожанькі! Сонца ззяе — аж не глянуць, вочкі слепяцца, А на голлі квет да квету так і лепіцца, А на кожным на лісточку, на зяліначцы Дыяменцікам звісае па расіначцы, — I прынада, і прытулле дзіўназыкае! Абжывае сад птушыначка, чырыкае. Паскакала-палятала шмат ці трошачкі — Што за дзіва: тут ні семачкі, ні мошачкі... Захацелася напіцца верабейчыку, А раса ўжо не раса — крышталь-каменьчыкі... Узлунала недаўменна рэха гучнае: Зёлкі, кветкі, дрэвы, сонца — ўсё тут штучнае! Тузануўся шэра-буры ў неба сіняе — Марна: лапкі ўжо аблутаны, засілены! Як падкошаны, зваліўся верабеечка: Ані волі ў небаракі, ні капеечкі... 1989 ПОЛЕ Не калоссем — тваімі рукамі шурпатымі лашчыцца поле. Не асотам — тваёю халоднай цвярозасцю колецца поле. Над валошкамі павуцінка танюткая, сумная жылачкай б'ецца... АРАБІНЫ Стрымгалоў ляцяць уніз дажджы рабыя, Восень лісце замятае на парог. Арабіны, арабіны, арабіны, Як паходні каля выцвілых дарог. Арабіны, арабіны, арабіны, Бы струмені зацвярдзелага віна Ці асколкі цеплаватага рубіну У рудых далонях схмаранага дня. Хоч не хоч, ды толькі часу не прыпыніш. Лета бабіна кароткае, бы ўскрык. Гнуцца долу арабіны, як рабыні, Як збавення, выглядаюць красавік. 1967