Читать «Душою з небам гаварыць (Выбраная лірыка)» онлайн - страница 61

ШЫПШЫНА Гляджу на куст шыпшынавы з тугою: Не ўбераглі яе калючкі цвету. Дзеля чаго ж яны тады на голлі? Маўчыць маё дасведчанае лета. Ажно да ўзлесся з сонечнай палянай Усеўладарна падступіла жыта. Нямала і ў мяне галін зламана Чужым і ўласным хапатлівым бытам... Спакой — не здзьмуць апоўдню й парушыны З ліста, ён і не сіліцца дарэмна. Я знаю: быць шыпшынаю шыпшыне, Пакуль зямлі трымаецца карэннем. І ўсё ж на куст гляджу, гляджу з тугою — Не ўбераглі яго калючкі цвету. Дзеля чаго яны тады на голлі? Маўчыць маё дасведчанае лета. 1975 АРАБІНЫ Ну вось, зноў арабіны адцвілі, Шчэ ў адзін чэрвень велічна ўваходзяць. Хто я? Дзеля чаго тут, на зямлі? Нашто брыла тысячагоддзі, Пакуль, як арабіна ў лета, крок У гэтую хвіліну не зрабіла, Якая — памылкова ці знарок?— Са сну маю свядомасць абудзіла? Лістоты й гронак вязіва шуміць Прад небам вечнае зачараванне. А я — а я ўсяго кароткі міг, Працяг у часе нечых існаванняў. Працяг іх лепшых помыслаў, відаць, Надзея іх няздзейсненых памкненняў. Я ж чую, чую: плодная вада Упарта акрынічвае карэнне Маё; і я — за продкаў, за сябе— Распростваю спіну, увысь цягнуся. Ідуць у задуменні, не ў журбе У песню арабіны Беларусі. ЛЯ ВОЗЕРА Зялёны бераг. І вада — зялёная. І вочы — як трава і як вада. ...Чаму вы, хвалі, хоць імкнеце ўдаль. Аднак усюды — берагоў палонныя? Дзе б ні стаяў над возерам, нязменна вы То гнеўныя, то ціхія — да ног... Зялёная вада. Пяску клінок. І вочы — зелянкавыя, праменныя. 1973 ДАЖДЖЫНА Шапоча дождж ліпнёвы За шыбаю начной. Спакой ягонай мовы — Вянец на мой спакой. Даволі ж бо, даволі Мне прывідаў лавіць. Хачу, нарэшце, волі: Хачу пакорнай быць. Пакорнай, як дажджына, Што дасягнуць змагла Прызоркавых вышыняў, А ўсё ж у пыл лягла. Каб зноў, калі падоліць, Узняцца шчэ вышэй, А падаючы долу, Як праўду, мець свой шэпт. Шапоча дождж ліпнёвы За шыбаю начной. Спакой ягонай мовы — Вянец на мой спакой. 1990 РЭМЕЗ Прага неба, вышыняў прачыстых Адкладзецца маршчынкай на лбе. Дзень мой толькі з табой найсвятлісты, Не крыляецца мне — без цябе. I ссутоньваюся, і нямею, Хоць упарта, як рэмез, вяжу Я гняздзечка любові — ў надзеі, Што тваю адагрэю душу. Прывід мары становіцца явай, I нядзеліцца будні трыснёг Ад табой зноў набытага права Быць — каб сонцам валодаць, як бог. Над гняздзечкам лісток залацее. Ва ўспамін ён у чый упадзе?.. Супакойваюся і чысцею. Ты са мной, і не горкі мне дзень. 1989