БЯРОЗАНа мокрым голлі — рэдкія лісточкі.І мне здаецца золкаю парой,Нібыта залатыя ліхтарочкіЗапалены бярозаю старой.Куды яна ўзіраецца?Што бачыць?І для чаго запалена святло?Няйначай — лету, выраю — няйначай.І мо — каб адзінока не было.А мне б хацелася, бяроза, думаць, —Прабач, хачу замнога мо, прабач, —Што ты з маёй бясплённасці і тлумуПакажаш сцежку мудрасці і ўдач.Я і сама шукаць яе гатова,Шукаць гатова — значыць, і знайду.А вока ліхтарочка залатогаНе дасць мне спатыкнуцца на хаду.Тваё галлё, бяроза, падтрымае, —Яшчэ адолець не адну вярсту.Пакуты знаю. Боязі не знаю.Іду.КАМЕНЬЗласліва кінеш камень у крыніцу —I зразу скаламуціцца вада,Знікае зоўны воблік таямніцы,Узвірваецца ўсякая брыда.Але па часе мут зноў ападае,Зноў плынь празрыста-вабная бяжыць,На камень той ужо і не зважае.А камень той, як на душы, ляжыць.1989РАКА— Твая песня пра што, вада?—І па хвалях-радках чытаю:«Што мінулася, не шкада,Што мінулася, бласлаўляю.Нават страты і нават больСветлай нотай маёй адзначу.А над тым, што ніколі са мнойНе адбудзецца —плачу, плачу...»1973ЗМЯРКАННЕВячэрнія птахі запелі.На змену спякотнаму днюЗадумнаю свежасцю спеляцьМаю цішыню.І вокліч, і высвіст, і шчэбет,І рэзкі, наструнены крык.Гарыць аблачыначка ў небе,Жарынай гарыць.Яе прахалода папеліцьГалінкаю не варухне...Вячэрнія птахі запелі...Як молада мне!І як мне на дзіва спакойна!Скацілася сонца ў лясок.І — не апусцела шпакоўня...Усё яшчэ збудзецца, ўсё!КАСТРЫЧНІЦКАЕУ садзе маім — залатыя жыткі ды вяргіні.Па ліпеньска-жнівеньскіх люта навальных дажджахКароткія дні ўшчэрць наліты і сонцам, і сінню,Цяплом і лагодай атулены дол па начах.У садзе маім, павуцінкай знітованы белай,Ідуць клён з бярозкай на гібельна-зоўны касцёр.I гэтак дзівосна, і блізка ўсё, і зразумела,Нібыта прырода ўзяла маю жытку за ўзор...1988
