Читать «Душою з небам гаварыць (Выбраная лірыка)» онлайн - страница 57

* * * Ноччу вецер шурпаты з оста I мяцеліцы вал дзевяты, Як на Богам забыты востраў, На маю наляцелі хату. Ліхаманіла шыбы ў вокнах, Дробна дзверы, як зубы, ляскалі. Ні зямлі, ні неба. Навокал Снег ды бура, як над Аляскай. I шматала хату, як трэску, Толькі сцены стагналі глуха. Ды прадраўся ружовай крэскаю Ўрэшце золак праз завіруху. I абмяклі пургі парывы, I на ўздыблены снег упала, Быццам ёй на кудлаты загрывак Руку ўладна світанне паклала. 1965 АДЛІГА Перапацелі шыбы, учора шызыя, І цінькаюць цяжкія кроплі зрэдку. З чаго ж ты, сэрца, радасцю пранізана? Я толькі ў маі знаю цябе гэткім! О сэрца, ты такое рызыкоўнае: У студзені адліга — не прадвесне. Табе ж хапае промня выпадковага, Каб ашукацца І каб уваскрэснуць! 1970 ЛАЗІНКА Зусім скалела рыжая лазінка. Пад панаваннем лютаўскае белі Зялёны колер стаў амаль паданнем, Якое ледзь ліпела на краёчку Нямыслімае памяці яе. Але аднойчы варухнуўся корань — I пацяплела ўзрушана зямля, I лужынкай блакітнаю апаў, Не ўцяміўшы, што здарылася, снег. Ускрыкнула ад неспадзеву кнігаўка: Заместа зледзянелае лазінкі Ускалыхнуўся сонечны прамень! I ў воклічах уражанае птушкі То смех, то недарэчнае рыданне... Як хораша разгублены ты сёння: «Чаму цяпер не раніца, а вечар?..» Так накалела рыжая лазінка... 1972 * * * Лякаюцца: вярнулася зіма... І ў доказ гэтай з'явы абуральнай Паказваюць на снег, як на замах На жаўруковы спеў світальны, На кані крык і на бусліны крок Па ўчора абагрэтай лугавіне, — А сёння покавак зялёных кроў Ад маразоў раптовых стыне. Вярнулася зіма? Так. Зацвіла Натхнёнай, апантанаю завеяй! Ды ў халады працяглыя, з крыла Буслінага страсаныя, не веру! Не марна прагнуў распусціцца бэз, На ледаход так галасілі кані Не марна: каб прачнулася ў табе, Што сонца ўсё-такі цябе шукае! 1977 ВЯРТАННЕ ЖУРАВОЎ Вы жывыя! Вярнуліся! Нейк амаглі Пашчу стронцыя, продань дарогі!.. Журавелькі-жураўкі мае, жураўлі, Сцяг вясны над палескай разлогай! У Чырвоную кнігу занесены вы, Бо, як людзям, не заўжды спрыяе Вам паветра айчыны, наш кут векавы, Дзе зламыснасць любові наўчае. Леціцё! — і вяснеюць бары і палі, Леціцё! — крышаць лёд рэчкі і рэкі. Хай жа вашая любасць да роднай зямлі Не спаткае знішчальнай апекі! 1987