Читать «Душою з небам гаварыць (Выбраная лірыка)» онлайн - страница 33

БРАТ-СЯСТРЫЦА Пусцема ў сэрца гэтую вясну, Яна так скрушна стукалася ў дзверы. Што дакідалася каму ў віну, Паглядам брат-сястрыцы пераверым. Вачэй яе пяшчотны аксаміт, Дзе аплывае сонейка лілова, Гатовы нас вярнуць сабе самім, Да ўдзякі лёсу за любоў гатовых. Багаславім сустрэчы таіну, Багаславім і несустрэчы бераг. Пусцема ў сэрца гэтую вясну, Яна так скрушна стукалася ў дзверы. ТРОХІ ДЗІЎНА Трохі дзіўна: не счулася, паяснеў калі Мой дрымучы лес над вадою цёмнай, Дзе лябёдачка з лебедзем - У іншасвеце - Плылі. Трохі дзіўна: больш не ведаю стомы Рухаў пустых, Неўмалотных думак атрута Страціла сілу. ...Дзесь плывуць сабе тыя лебедзь з лябёдачкай... Дзякуй, сэрца, што іх У невараць Адпусціла. Ззянне крылаў тых птахаў шчаслівых Яшчэ Стукам тваім гарачым Мяне дагоніць, Іначай Так несмутліва Не світала б сягоння. У ВЕРАСНЁВЫМ ПОЛІ Нам добра тут, у гэтым голым полі, Дзе на рудой пакошы незнарок Яшчэ ўбярог сваё рудое полымца Неспадзяваны васілёк. Нам добра тут, хоць рэзкі ходзіць вецер — Ды ў неба шчэ багата глыбіні, I сонца шчэ з-за хмар імклівых свеціць нам I не шкадуе цеплыні. З такой лагодай, гойна і няўтомна Прасцяг да сэрца нас хіне свайго. I так выразна бачыцца нам, хто мы ёсць Адзін для аднаго... 1987 УЖО НЕ РАССТАЦЦА Нам ужо не расстацца. І табе без мяне па жыцці не ісці, Як і мне без цябе — Ні наплакацца, ні наспявацца. Нам, не злучаным, Вечнай прысутнасцю нашай трымацца. Так рука адарваная ные, смыліць. І захочам забыць, А не зможам без болю астацца. Нам ужо не расстацца. З-ЗА РЭЧКІ, З-ЗА ГАЮ За лугам зялёным, за сонечным гаем, За рэчкай задумнай, за борам панурым I наша захопленасць, і прысяганні, I рэўнасці роспачнай злыя віхуры. А ўсё — ці далёка? А ўсё — ці не ў сэрцы, Што тахкае, тахкае струджана ў грудзях? Яшчэ раз... яшчэ раз... Як блізка ля смерці, Гуляючы ў жмуркі, паходжваюць людзі... А свет гэткі гожы і вабны наўкола, Да шчэму жаданы для кожнай істоты!.. Калі не руку, падавай мне хоць голас — З-за рэчкі, з-за гаю, з-за нашай маркоты... 1988 ЗБЫЛІСЯ Дзеля стрэчы з табой Вераснёваю хваляй дваццатай Плынь жыцця мяне вынесла На дакладна дабраны мне бераг, Цёплакрылай жураўкаю Калыханка кружыла над хатай, Дзе выпекваўся хлеб На дубовым лісці ды аеры. Дзеля стрэчы з табой Смерць маю перастрэлі мурашкі, Стаўшы лекамі мне На маёй птушанячай зары. Бог палескай зямлі Гатаваў і напоі, і брашна, Сёстры ўборы свае аддавалі мне, Брат — любоў, Разуменне — сябры. Дзеля стрэчы з табой Шлях мой торыўся і наўпрост, і віляста, А твой рух мне настрэчу Праступаў праз імгу ўсё ярчэй, Аж пакуль не знасілі абое мы Ўсе нашы маскі, Аж пакуль не пападалі Ўсе пялёны з нашых вачэй. Кажуць, кропля вады, Нават кропля вады памяць мае Літаральна пра ўсё, Што краналася плыні калісьці. Мы сустрэліся. Мы прамовілі гэтае вечнае слова: «Кахаю!» I ні час, ні прастора Цяпер ужо нас не разлучаць. Мы ёсць. Мы збыліся. 1990