Читать «Душою з небам гаварыць (Выбраная лірыка)» онлайн - страница 31

* * * Паверыла: душа заснула І ўжо ёй не загаварыць. ...Як ад маланкі — аж хіснула: Ты!.. мерна крочыў па двары, Ішоў, і ў вокны углядаўся, Шукаў, каторае маё, І прызмерк нема ў ногі слаўся, І бледнай зоркі вастрыё У сэрца самае ўпілося!.. І знікла навалач слаты, І загула, як прорва, просінь, Куды мяне зноў рынуў ты! 1983 * * * Ціхая ласка рук, Стрыманы дотык вуснаў... Замоўкну. Перагару. У будні мае вярнуся. Нібы дзве зоркі мы. Значыць — не месца скрусе. Будуць грымець грамы, — У будні мае вярнуся. Будуць старэць сады У штоліпнёвай задусе, Стануць гады ў рады... У будні мае вярнуся. Пісьмы ўсе... не спалю... Памяць скручу у вузел. Забуду зусім. Разлюблю. У будні мае вярнуся. ...Думала, мур кладу. Верыла, што — надзейна. Раду якую знайду? Дзе ж мне цяпер падзецца? Ціхая ласка рук, Стрыманы дотык вуснаў... Зноў не згараю — гару... Зноў не згараю — гару... 1971 ЖАРТ — НА ЎСХОДНІ МАТЫЎ Яшчэ і году не прайшло, а ты прыехаў зноў. Сказаў: «Бывай, маё святло», — а сам прыехаў зноў. Ракой уцех амыта я, сум як рукой зняло, Зноў чую песню салаўя, — бо ты прыехаў зноў! Жылося мне, бы ў палыне: гарэніла, пякло, Цяпер зноў люба, мёдна мне, — ах, ты прыехаў зноў! Калі б заўсёды так было, калі б разлук сіло Парваў ты, і ў маё жытло навек прыехаў зноў!.. На жаль, Мацяш, нямаш, нямаш на Любага надзей. Ляці сама праз беды ўсцяж, хоць Ён прыехаў зноў! 1991 * * * А ты жыві, каханы мой, жыві. Хай журавель нарэшце дасца ў рукі. Я забяру ў магілу тыя мукі, Што выпалі нам на кастры любві. Ад золі сэрцайка сваё адхукай: Жыві, каханы мой, жыві! На свеце гэтым шмат харашыні. Хоць людзі ў свеце гэтым — тое голле, Па-над якім вятрам бяды скуголіць Усцяж, і ноч у ноч, і дзень пры дні. Ці чалавек задуманы для болю? Як ён жадзён харашыні!.. Не пасягнуць мне розумам маім Тваіх намераў велічных, Прырода. Жыццё дала — не папытала згоды. Усе цацанкі-абяцанкі — дым. Жыццё бярэш, — і мне зусім не шкода Аднойчы развітацца з ім. Бо што мяне прызеляніла тут? Якая ўжо мяне чакае радасць, Як дружны род мой расхітала здрада, Як дзецьмі не ацеплены мой кут, Як песенны мой дар не мае ўлады I над драбнейшаю са смут?.. А ты жыві, каханы мой, жыві. Хай сэрцу будзе да каго хіліцца. Хай жураўлём абернецца сініца. Сваю шчаслівай долю назаві. Хай светла збудзецца, што светла сніцца, — Жыві, каханы мой, жыві! 1985