БЕЗ ЦЯБЕА мне ўсё лепей без цябе.Працую — не гарую.Спакойнай сіле не слабець —Магу звярнуць гару я.Бясплённа дзень не праміне,На мары не патрачу.Смяюся, калі смешна мне,А плачацца — не плачу.Так, мне ўсё лепей без цябе.Жніво наспела ў часе.Ні тлуму, ні трывог цяпер....I ні хвіліны шчасця.1977ЖАРТУ шчасця майгоТваё аблічча,Твой голас,Твае вочы і ўсмешка.Нават дзверы не стамлялісяЧакаць твайго стуку.І ён раздаўся нарэшце:«Гэта я, тваё шчасце. Адчыні!»Але што гэта?..Не тое аблічча,І голас не той,І не тыя вочы і ўсмешка.Не паспела яАбурыцца такім самазванствам,Як пачула:«Ах, якая ты смешная!Жарту зноў не пазнала?Гэта ж я,Твая адзінота!»1977* * *Ні слова не вяртае, ні маўчанне...Развейце, ветры, смутак мой і жыль– Было нам гэта справаю звычайнайКалі б маглі мы ўзняць такі цяжар.Азёрныя мае спагада-хвалі,Тады ўтапіце іх на самым дне!– Былі б мы радыя, але прапаліць,Самотна да самога дна пратне.Вятрам – зацяжка, хвалям – загаруча,А я не ўмею так: як набяжыць,А мне расстаннем – карай немінучайЗа свет пяшчоты нашай –трэбажыць.1977БЫЛО...I раптам адышоў, амаль адбег.Ні слова не сказаў на адвітанне.I кожны крок твой абяцаў вяртанне.Вясновы дзень гуляў у «сонца-дождж».I неўпрыкметку набракаў змярканнем.I набракала цемраю чаканне.Мне ж без цябе ўжо не было дарог.А людзі абміналі, нібы здані.Бы ў прорву,падалі мае пытанні.Быў родным горад —раптам пасткай стаў.Мая прапала вуліца дазвання.Дзе я... дзе ты...гуканне і блуканне...1980ШАРАЯ ГАДЗІНА«Каханы, мой каханы!Мне хораша з табою.Ніводнае хмурыныУ небе нада мною.Усе яны знікаюцьЯшчэ на даляглядзе,Пакуль прысутнасць сведчыцьТваяпра душ суладдзе.Адужаю хваробы,Не змоўчу на абразу.Я знаю, што «КахаюЦябе» —зусім не фраза.Ахоўна і надзейнаТваё пульсуе сэрца.Я знаю, ёсць людскоеІ шчасце, і бяссмерце.Есць сіла, што нітуеСвет, горам дратаваны»....Няма каму сказаць мне:«Каханы, мой каханы!»1980
