* * *Даруй мне полымнасць маю.Яна балюча апякаеЦябе за вечнымі замкамі.Папеленая, не чакаюАдхлання ў прорвы на краю...Даруй мне полымнасць маю.АДКАЖЫСонца любові — за чорнай тугою,Боль над усім:Дзеля чаго я, дзеля чагоУ лёсе тваім?..Так палымяна цягнуцца настрэчу —Каб даказаць:Блытаць каханне і лёс — недарэчы,Іх не ўвязаць?..Ты ці жартуеш на гэта як-небудзь,Ці прамаўчыш...Бо знаеш: адкрыта дарога на небаТолькі праз крыж?..Бо згодны: заманліва стаць крылатым,Ды, што ні кажы,Распятасць — нязмерна вялікая платаЗа ззянне душы?..1988ПАСЛЯКахаеш ты, і сам каханы,I думкі чыстыя твае,Але, бы ў пастку, ў быт загнаны,I час палёгкі не дае.Усё бліжэй, бліжэй магіла,Усё ясней абрыс віныЗа міг крылаты, а бяссілыРашуча стрэсці кайданы.Дай чалавеку веры, Божа,Што хоць пасля, пасля, пасля,Ужо ў абліччы іншым, можа,Ён быць папраўдзе шчасным зможа, —Бо вопыт, горкі і варожы,Якім сілкуе Дух зямля,Яму стаць мудрым дапаможаХоць недзе, некалі, пасля...1992ДАЗВОЛ НА АДПАЧЫНАКБыццам раптам кроў спусцілі з цела —Бліск маланкі, потым — змрок густы...Вось і маеш тое, што хацела?Гэткага спачынку прагла ты?Што ж, цяпер адпачывай, нябога, —Загадалі горкія радкі, —Шчасце — вера, а твая дарога —Вечна тупікі ды тупікі.Б'ешся, б'ешся, як сляпая птаха,То аб неба, то аб камяні.А каханне ж — радасць, а не плаха.Я не зычыў плахі.Адпачні...Нават слёз няма, адно здранцвенне...Неба...Тупікі...Каменне!..1985* * *Слова маё не накліча бяды,Вока маё не злое.Шчасця твайго не сурочу й тады,Як будзеш ты не са мною.Толькі аднойчы, пры цёмным акне,У задуменні мройнымНеасцярожна згадаеш мяне —І смутак ляжа гароюНа ўтульнасць тваю,На вясёлы твой дзень,На памяць пра нас абоіх,Дзе я, нібы голачка на вадзе,Трымалася на любові.1984* * *«Я прыеду, як выпадзе снег,Я прыеду пры першай парошы».Мой харошы!Так жыццё і складзем з гэткіх вех...І чым болей марнуецца дзенУ пустой, адзінокай дарозе,У знямозеУсё той жа працяг ёй відзён.Набярыся трывання і сіл,Памудрэй, маё сэрца, нарэшце,Дай давесціЖаль без роспачы за небасхіл...1983
