* * *Сказала: «Лепей саматой».Не лепш.Сказала: «Так прасцей».Куды як проста!..І хлеб, з табой не дзелены, —Не хлеб.І шлях —Абраны быццам не па росту.Гайдаў Сусвет.Упёрлася ў куток.Лячыў парыў.Прыгорбіла натома.Як ні рыхтуй сябе загодзь —НіхтоНе можа да самоты быць гатовы.А вёрсты ўсе ўмяшчаюцца ў аднуАдлегласць —На працягнутую руку.Даверліва ўсміхнуцца.Працягнуць.І збаўлены ад адзіноты мукі.Звычайны рух.Магутней, і глыбей,І справядлівей той касмічнай прорвы,ЯкаяАдрачэннем ад цябеЛядзяна зеўрае;«Не руш,Не роўня».Чым далей ад паверхні мы зямлі,Тым даступней нам яе глыбіні.Імя тваё мнеНе перабаліць.Ніколі.Знаю.Быў і ёсць.Любімы.1978КАРАЯ змучыла цябе. I гэта праўда.Як праўда тое, што каханы ты.I што хранічны страх за нас — не наўдаТак закамплексаванай прастаты.Я змучыла цябе. Не даравання,А кары з любых рук тваіх прашу.Хоць што яшчэ страшней за катаваннеАгнём, якім сама сябе душу?..Ды кара твая падае!.. Упала! —Мой горкі, адхінаешся ў журбе...Такога пекла сэрца шчэ не знала...Ці вернешся?.. У ножанькі б упала...Ці вернешся?.. Я змучыла цябе...1985* * *Нашто мне гэты дзень —Без цябе?Сінічка за акном —Без цябе?I сонечная плынь —Без цябе?I гурт людскі нашто —Без цябе?Травінка кволая —I тая не ўзрастаеДзеля самой сябе.Нашто мне гэты дзень —Пустыня?1981ЯК СНЕННЕШэра і золка.Вось мы і падсочаныВокам разлукі,Каб назаўсёды, навек раз'ядналісяНашыя рукі.Не гавару табе:«Усё будзе добра».Добра не будзе.Можа, тады хіба толькі, як з памяціДні гэты збудзем.Дні, што жывілі нас гэтак, як жывіцьХлебная луста....Неяк прыслухаемся: а-ні-чо-га...Ціха і пуста...Толькі далёка-далёка ў свядомасціНешта адзначыць:...лівень святла...звонкі голас шчаслівы...Сненне, няйначай.1980НА ДНЕПачуцця твайго крыўдзіць не буду.Пагукаеш — я голас падам.Але ўжо не чакаціму цуду,Не паверу ў прыдуманы храм.Не змагу я адпрэчыць парыўнасць.Прыхінешся — к табе прыпадуI, як некалі, самазабыўнаРастваруся ў табе, прападу.Але болей ужо не пытайся,Ці кахаю цябе, як раней,Супакою майму не здзіўляйся:Ціха-ціха на дне.1989
