Читать «Душою з небам гаварыць (Выбраная лірыка)» онлайн - страница 2

НЕСПАКОЙ У мяне ўсё добра, ціха, ясна. Гэткі ж ясны і спакойны дзень. Дык чаму ж, як пры бядзе уласнай, Штось таемнае душу гняце? Сонца залівае тратуары У абдымках густалістых ліп. Углядаюся ў людскія твары: Чый жа боль сягоння мне баліць?.. 1971 АГОНЬ УНАЧЫ Няма святла. Відаць, абрыў на лініі — Вятрыска круціць, нібы ашалеў. Прыклала ноч свае далоні сінія Да шыб, дрыжачых пад гундосы спеў. А мне — утульна, нечакана хораша, Прыціхшы, слухаць буру і сябе, Ступаць за думкай без шчымлівай горычы, Як аратай за плугам пры сяўбе. Ды раптам сэрца працяло трывожнае: А што, калі з дарогі хто зблудзіў, Ці проста страшна стала падарожнаму, Што ў непагадзі ён зусім адзін?.. Асмалак свечкі леташняй каляднае Шукаю ў скрынцы вобмацкам хутчэй — I вось ужо з акна майго выглядвае Скупы агеньчык, добры гном начэй! Шыбуй сюды, знявераны і стомлены! Тут рук сяброўскіх шчырае цяпло. I падалося мне: сам шквал надломлены Быў гэтым кволым, прызыўным святлом. Калі ў сваёй дарозе, часам здрадлівай, Згублю з-пад ног збалелых цвёрды грунт, Я так хацела б, каб і мне здагадліва Агеньчык нечае душы спагадлівай Выратавальна ў вочы зазірнуў. 1965 * * * Шчэ не журуся я па харастве, Якое параскрадваюць маршчыны. Смуткую: без мяне мае сцяжыны Марнеюць па пяску і па траве. Па мураве, па камені, вадзе Мной не адкрыты свет мяне гукае, І з немагчымасцю ўсё не звыкаю, Пакуль мне Парка ніць сваю прадзе. Пакуль яе не абарве няўзнак, Мне столькі трэба зведаць і пабачыць Людзей у працы, весялосці, плачы, Каб зразумець, што так, а што не так, Што не па-людску складваю ў жыцці. Падчас і па чужых краях журуся, А хопіць і куточка Беларусі, Каб цэлы век свой да яе ісці. 1977 * * * Ведаем, жывём занадта мала, Каб на прыканцы не шкадаваць, Што не ўсё, чым доля нас вітала, З годнасцю мы ўмелі адвітаць. Ды ў часы расцугленых нейтронаў, Прамянёвай хуткасці часы, Так жывём, нібы ўжо забаронена Выпадку наш промень пагасіць. Быццам не паўвеку нейкіх толькі — Дадзена паўвечнасці ў запас, І падбаць яшчэ паспеем з толкам, Будзе дастаткова сілы ў нас, Каб вярнуць запушчанаму саду Плён надзеі і харашыню, Каб, шануючы душы радню, У сабе знайсці апору й раду... 1979 * * * Твайго палону прагну я — Не пакідай мяне, работа. Хай дыхае у твар спякотай Ралля суровая твая. Адно на ёй, адно на ёй Каласаваць таму спакою, Што непастойнасцю сваёй Знявечаную памяць гоіць. Ён, як бясцэнны дар, нясе У плыні руху забыванне, Што след наш тут — след па расе, Што вечны тут адны пытанні. Але з прасветласцю якой Сцвярджаць я свету не баюся Сваёю кожнай баразной: Жыву! Люблю! Не наталюся! 1974