* * *Кажуць: трэба.Кажуць: будзе лепей.А навошта — трэба?Лепш — каму,Пачуцця спякотлівае летаВыдаваць за сцюжную зіму?Трэба?.. Знаць: твой ратавальны бераг —Я — твая натхнёная пара,Жыць тваім даверам, ды —«не веру,Я табе не веру», — паўтараць?Лепей?.. Прагнуць стрэчы, трызніць стрэчай,А ўляціш у мой маркотны круг —Абыякава атрэсці плечыАд гарачкава-пяшчотных рук?Мой каханы!Я не ўмею гэтак.Не па мне наўмысна, ясны мой,Пачуцця спякотлівае летаАбарочваць сцюжнаю зімой.Снег чужання, так даўно расталы —Што яму цяперміж нас рабіць?!Не хачу кахання рэдкі талентХітрыкаў бяздарнасцю губіць!Узаемнасць знае, сведчыць, помніць:Каб шчаслівай быць заўжды, не міг,Трэба ласцы й шчырасці няўтомна,Безаглядна й годна — на дваіх.* * *Я люблю цябе...а ты — не слухай!Я люблю цябе...а ты — не чуй!Бэзамускіпела завіруха,І пялёсткаў шчасця не лічу.Ні адна не ўваражыла кветкаРук тваіх,вачэй тваіх,ні губ.Ходзіць студзеньнепадкупнымсведкамСамае раскошнаеса згуб!І шугае маем завіруха,І пялёсткаў шчасця не лічу.Я люблю цябе...а ты — не слухай,Я люблю цябе...Быццам слоў такіх і не існуе,Быццамі не сказаны былі...Радасць гэтанас перавяснуеНа спрагнелай радасцяў зямлі.Нездармашалее завіруха,І пялёсткаў шчасцяне лічу!Я люблю цябе...а ты — не слухай,Я люблю цябе...а ты — не чуй!1976РОДНАСЦЬПадумаць толькі, што нас падзяляла...Ты ж быў у маім лёсе!Ды цяперТакое адчуванне, што не зналаНіколі я сапраўднага цябе.Падумаць толькі...Спела столькі часуПрыхільнага сяброўства цеплыня,Каб раптам натуральна так пачаўсяАдлік інакшы новым нашым дням.Усё, жыло падспудна што, употай,Цяпер лунае, за вітком віток.Няпэўны сумсвядомай стаў маркотай,І радасць адшукала свой выток.Падумаць толькі: мне тыне прысніўся, —Іначайяк бы стацца так магло,Што страхнабыў акрэсленыя рысыІ явуспадзяванне набыло,Што знойдзе чалавек, чаго шукае,Пакуль,пакутай моцная,расцеІ ў сэрцы прага роднасці людскаяНе саступае месцапустаце.1977
