Читать «Фантамас» онлайн - страница 38

— Труп? — жахнуўся адзін з пасажыраў.— Нас было трое ў купэ, пан камісар, але калі мы спалі, трэці знік. Памятаеце? — звярнуўся ён да другога пасажыра.— Мы нават падумалі — ён сышоў на нейкай станцыі...

— Як ён выглядаў? — спытаў камісар.

— Даволі прыкметны, пан камісар: бакенбарды, мажны, год каля шасцідзесяці...

— Калі б вам сказалі, што ён служыць мэтрдатэлем ці мажардомам, вы здзівіліся б?

— Не, ён менавіта так і выглядаў.

— Тады гэта ён. Але мне цяжка вызначыць,— сказаў камісар,— забойства гэта ці самагубства? На рэйках знайшлі таксама багаж нябожчыка. Самагубца не будзе выкідаць свой багаж, а забойца-рабаўнік і тым больш.

Другі пасажыр, які дагэтуль моўчкі слухаў, сказаў:

— Пан камісар, тут у купэ застаўся пакунак. Я не ведаю, чый гэта.

Камісар раскруціў абгортку і здзівіўся.

— Божа, гэта бутля з-пад вуглекіслаты? Але нашто? — разгубіўся камісар.— Яна належала нябожчыку?

— Наўрад,— сказаў адзін з пасажыраў,— такое я напэўна заўважыў бы.

— Дзіўна,— сказаў другі,— але мне прыгадваецца, што покуль мы спалі, у нашае купэ нехта заходзіў.

XXVII

Гурн вярнуўся ў турму

Да турэмнай брамы Нібэ набліжаўся з хваляваннем. Што скажа яму вартавы?

Але вартавы Марэн павітаўся з ім.

«Неверагодна!» — падумаў Нібэ.

Ані слова не сказаў яму начальнік аховы!

Як магло здарыцца, што ўцёкі забойцы лорда Белсома засталіся незаўважанымі?

Не выклікаючы падазрэнняў, Нібэ падняўся на свой паверх якраз у той час, калі гадзіннік пачаў біць дванаццаць.

— Калá,— Нібэ звярнуўся да зменшчыка,— можаш ісці.

— Усё добра! — адказаў ахоўнік.— Да шасці вечара.— Кала павярнуўся, каб пайсці.

— Што новага? — спытаў Нібэ, ён імкнуўся, каб голас гучаў абыякава.

— Нічога,— спакойна адказаў Кала.

Праз тры хвіліны, як сышоў ахоўнік Кала, Нібэ не вытрымаў і падышоў да камеры Гурна. Расхінуўшы дзверы, ён аслупянеў ад здзіўлення: Гурн спакойна сядзеў на сваім ложку.

Забойца лорда Белсома сядзеў, закінуўшы нагу на нагу, і, не заўважаючы ахоўніка Нібэ, засяроджана нешта натаваў.

— Ах вось як? — пакрыўджана закрычаў Нібэ.— Ты застаўся тут?

Гурн узняў галаву і пасля паўзы адказаў:

— Як бачыш!

Нібэ збялеў і абапёрся аб сцяну.

Гурн усміхнуўся.

— Што ты так расхваляваўся, дарма! Я, сапраўды, застаўся тут. Усё добра. Давай лічыць, быццам мы ні пра што не гаварылі.

— Ты застаўся... — прамармытаў Нібэ.

— Так,— кіўнуў Гурн.— I калі цябе гэта цікавіць, то скажу праўду: у апошні момант я спалохаўся і адмовіўся ад таго, што задумаў.

Вопытным вокам Нібэ агледзеў камеру і заўважыў пад рукамыйнікам пакунак з вопраткаю, які ён учора прынёс зняволенаму. Нібэ вырашыў найперш пазбавіцца ад гэтых небяспечных рэчаў: раптам хто іншы знойдзе пакунак у камеры? Ён схаваў пакунак пад фрэнч. Гурн спакойна сядзеў на ложку, а Нібэ раптам адчуў, што праз паперу, у якую загорнута вопратка, выступіла халодная вільгаць. Абмацаўшы адзежу, Нібэ пераканаўся, што яна наскрозь вільготная.

— Гурн, не дуры мне галавы,— закрычаў ён.— Адзежа змокла, значыцца, ты недзе быў гэтай ноччу.

Гурн кіўнуў і ўсміхнуўся.

— Няблага для звычайнага ахоўніка! Ты маеш рацыю, учора ўвечары я спрабаваў уцячы, аднак у самы апошні момант спалохаўся, зноў залез на дах і праседзеў там цэлую ноч. А да сябе ў камеру вярнуўся толькі раніцою, калі прыйшлі рабочыя...