Читать «Фантамас» онлайн - страница 36

— Не бяры да галавы,— адказаў Гурн.— Усё будзе выглядаць, як звычайны недагляд.— Гурн заўважыў, што Нібэ ўсё яшчэ вагаецца, і прапанаваў: — Паслухай, табе дадуць яшчэ пяць тысяч франкаў. Калі што, ты зможаш уцячы ў Англію.

— У мяне жонка і двое дзяцей.

— Вядома, разам з сям’ёю.

— Але мне патрэбны гарантыі.

— Гарантыі атрымаеш ад той пані. I перадай ёй вось гэта.— Гурн вырваў аркуш з нататніка і накрэсліў на ім колькі слоў.

— Магчыма, я пагаджуся.

— Ты павінен згадзіцца зараз,— адказаў Гурн.

Мужчыны глянулі адзін аднаму ў вочы. Ахоўнік збялеў і нарэшце вымавіў:

— Я згодны.

Раніцай 12 лістапада Гурн вяртаўся са штодзённага шпацыру ў сваю камеру. Ён правёў цяжкую ноч. Яго не пакідалі сумненні. Ці здолее ахоўнік распрацаваць план уцёкаў? З раніцы ён убачыў Нібэ. З-пад фрэнча той выцягнуў пакунак і перадаў яго Гурну.

— Схавайце гэта ў ложку!

Да паўдня Гурн так і не здолеў перамовіцца з Нібэ. Толькі на шпацыры зняволены і ахоўнік пагаварылі.

— Вось ужо трэці тыдзень,— пачаў тлумачыць Нібэ,— як у турме працуюць муляры, чалавек дваццаць. Побач з тваёй камерай сто дваццаць дзевятая камера, і ў ёй незакратаванае акно. Якраз праз гэтае акно муляры выбіраюцца на дах, які рамантуюць. Яны прыходзяць раніцай, адыходзяць у шэсць. Ахоўнік каля брамы іх ведае, але наўрад уважліва разглядае, і я спадзяюся, ты здолееш праскочыць з імі. У пакунку, што я прынёс табе,— рабочая вопратка, пераапранешся. Без дзесяці шэсць муляры ідуць па сходах у двор, без чвэрці шэсць я выпушчу цябе, і ты схаваешся за комінамі, а потым уцячэш разам з імі. Але не падыходзь да іх. У двары рабі выгляд, быццам даганяеш іх. Калі вартавы пачне зачыняць браму, крыкні яму: «Гэй, Марэн, ці не хочаш ты пакінуць мяне тут? Я ж не з тваіх кліентаў!» Або што-небудзь падобнае. Як апынешся за брамай, выблытвайся сам. У правую кішэню курткі я паклаў грошы, дзесяць стофранкавых білетаў, гэта менш, чым ты прасіў, але ў мяне не знайшлося дробных.

Гурн не пярэчыў.

— А якой гадзіне высветліцца, што я ўцёк? — спытаў ён.

— Зараз палічым. Уночы маё дзяжурства. Пакладзеш сваю вопратку на ложку так, каб здавалася, нібыта ляжыш ты. Няхай лічаць, што ты мяне перахітрыў... Мяне заменяць а пятай раніцы. Да восьмай гадзіны абходу не будзе, камеру адамкне мой напарнік. Але на той час ты будзеш ужо далёка!

XXVI

Загадкавае злачынства

Каб хоць трошкі болей пабыць са сваім бацькам, Элізабэт і Жак Далоны вырашылі яго правесці да вакзала ў Вер’еры, дзе ён мусіў сесці на цягнік, што ішоў у Парыж.

З аглушальным скрыгатам да станцыі падышоў цягнік. Покуль лакаматыў спускаў пару, мажардом прыгарнуў Элізабэт і Жака, потым зайшоў у вагон другога класа і ўзяўся за парэнчы.

Тым часам па чыгуначным насыпе ўпэўнена крочыў чалавек. Відаць, навальніца не палохала яго. Гэта быў мужчына гадоў пад трыццаць, на ім быў доўгі плашч, узняты да самых вушэй каўнер хаваў ніжнюю частку твару. Прыгнуўшыся ад ветру, невядомы ўпарта крочыў па шпалах.

— Ну і надвор’е! — бурчэў ён.— Ужо даўно не было такой брыды: вецер, дождж... Хаця няма чаго нудзіцца: месяца няма, а гэта тое, што трэба.