Читать «Фантамас» онлайн - страница 34

Гурн моўчкі ішоў па калідоры паперадзе ахоўніка. Дарогу да адвакацкага пакоя ён ведаў добра. У ім Гурн убачыў не свайго знакамітага адваката Барберу, а яго сакратара, маладога Ражэ дэ Серá — элегантнага адваката-стажора.

Як высветлілася, спатканне мусіла быць нядоўгім. Ражэ дэ Сера папрасіў за гэта прабачэння, бо быў чалавекам далікатным, але Гурн абыякава паціснуў плячыма.

— Ну, у маёй справе што новага?

— Нічога, наколькі мне вядома,— адказаў дэ Сера. Але адразу ж спахапіўся: — Дарэчы, лэдзі Белсом...

— Што лэдзі Белсом? — перапытаў насцярожаны Гурн.

— Ды так... Проста я з ёю знаёмы. Я нярэдка бываю на афіцыйных прыёмах. Мне даводзілася бачыць яе ў салонах. Прывабная жанчына!

Гурн разгубіўся, не ведаў, як паводзіць сябе з адвакатам, які стаў ці не залішне нахабным. Стажор ужо збіраўся адыходзіць, але раптам спахапіўся і сказаў, смеючыся:

— Так, на галоўнае я забыўся! Уяўляеце, камісар Жуў, гэты хітрун, які марыць стаць нацыянальным героем, учора правёў яшчэ адзін, не ведаю ўжо які па ліку, вобыск у вашай кватэры!

— Сам, асабіста? — зацікавіўся Гурн.

— Нават уласнаручна. I ён сцвярджае, што зрабіў сенсацыйнае адкрыццё. Іду ў заклад, вы ніколі не здагадаецеся, што ён знайшоў.

— Я ніколі не іду ў заклад! — перапыніў яго незадаволены Гурн.

Адвакат-стажор узрадаваўся, што здолеў зацікавіць такога вядомага кліента, вытрымаў паўзу, паківаў галавою і вымавіў:

— На вашых кніжных паліцах ён знайшоў падраную карту Тарыда...

— Што з гэтага вынікае? — Гурн змяніўся з твару.

— А тое, што для камісара Жува,— адказаў адвакат-стажор,— гэта, відаць, мае вялікую вагу!

Паміж намі кажучы, камісар апошнім часам зашмат бярэ на сябе, а таму нярэдка памыляецца. I якім чынам, цікава, гэтая карта зможа паўплываць на следства? Вам не варта хвалявацца, мне даводзілася прысутнічаць не на адным судовым працэсе, я кажу як прафесіянал: у вашым выпадку шмат абставін, якія зменшаць вашу віну, гэта напэўна. Хаця... — раптам ён перамяніў тэму.— Яшчэ адна навіна! Следства запатрабавала новага сведку.

— Новага сведку? — здзівіўся Гурн.

— Так, яго завуць, здаецца, Далон, мажардом Далон.

— Не разумею,— ціха сказаў Гурн і адвёў позірк убок.

— Не, сувязь тут ёсць! Мажардом Далон служыць у баранесы дэ Вібрэ.

— То што?

— А гэтая баранеса дэ Вібрэ апякунка той самай дзяўчыны, якая была ў лэдзі Белсом у той самы дзень, у той самы вечар... Калі вы... Ну, карацей, яе завуць Тэрэза Авернуа.

— I што далей? — спытаў Гурн.

— А далей я не ведаю,— сказаў стажор.— Тэрэзу Авернуа лэдзі Белсом наблізіла да сябе па рэкамендацыі нейкага Эцьена Рамбэра. А Эцьен Рамбэр — бацька маладога Шарля Рамбэра, ён летась забіў маркізу дэ Лангрун... Асабіста я не разумею, нашто следства запатрабавала ў якасці сведкі мажардома Далона?

— Я таксама,— уздыхнуў Гурн.— А калі прыязджае гэты Далон?

— Вось копія тэлеграмы: «Выязджаю заўтра, дванаццатага, цягнік на сем дванаццаць увечары. У Парыжы буду а пятай раніцы».

XXV

Нечаканы саўдзельнік

Пасля размовы з маладым адвакатам Гурн усхвалявана крочыў па камеры. Грукнулі дзверы. За імі ўзнік ахоўнік Нібэ.