Читать «На высокім алтары» онлайн - страница 8

Папрок

Нашто ты, цёзка мой*, па ім хадзіў — Па гэтым месяцы, такім блішчастым? Свет закаханых стаўся больш няшчасным Пасля таго, як ты там наслядзіў. Хай велічаюць, славяць подзвіг твой — Тут не набытак для цябе, а страта, Бо гэта горш за славу Герастрата — Недасягальнае піхнуць нагой. Ён вечна быў патрэбен для дваіх — Як поўная спрыяння таямніца, Як знак таго, што Божая дзясніца Багаслаўляе на шчаслівы міг. А што ж цяпер? Ты сплюндрыў вешчы знак. I ўжо яму чагосьці не хапае — Таго, што дзве душы ў адну злучае... Куды ж далей вядзе пазнання смак? 1992 * Ніл Армстронг

Стрэмка

Калі пералескам, між сосен, Блукаў на змярканні паэт I слухаў вясны сугалоссе, I слухаў бясконцы сусвет,— Знянацку, гняўліва, сурова, Наўперак суладдзю ўсяму, З нябёсаў данеслася слова I ўдарыла ў сэрца яму. Кальнула, як вострая стрэмка. Каб хто тады глянуў у твар — Напэўна, пазнаў бы па зрэнках, Балючы які быў удар!.. Дадому ён сунуўся ценем, А ноччу — не сплюшчыў павек. Страшное было прасвятленне. Бязлітасны лёсу быў здзек. З той даты, каб справіцца з болем, Ён варыць штовечар шалфей. А горычы — болей і болей. А стрэмка — глыбей і глыбей. Час вылечыць быў бы павінен. А вось жа бяссільны і ён. Не выме той стрзмкі, не выме. Не здыме той Божы праклён. 1992

Сёе-тое пра вершы

А вершы свае спалі...

З прыватнай размовы

Так, так, шаноўны, вершы — гэта дробязь, I хоць для іх патрэбен Божы дар — Сярод тавараў гэта не тавар, Багатыром цябе яны не зробяць. Таму — за непатрэбай — ты іх знішчы: Збяры ўсе разам і спалі ў агні...» Ды я ўжо так рабіў, але ж яны Яшчэ мацней растуць на папялішчы!.. 1992

Скора, скора

Каму вас, песні?..

Янка Купала

Скора, скора я, выкляўшы касту, Што загнала народ у бяду, Набяру сваіх песень у кайстру I з кавенькай па краі пайду. Я іх пеў і бадзёра і сумна, На людзях і ў самотнай глушы. Можа, часам не вельмі і ўдумна, Ды заўсёды — ад шчырай душы. Дзесь на плошчы, наўпроць рэстарана, Выму з торбы іх, раб хараства, Дый звярнуся да тлустага пана. «Можа, купіце — з ласкі Хрыста?» I пазнаю яго, і з агіды Скалануся і сплюну да ног: Гэта ж той графаман прагавіты, Што нядаўна ад зайздрасці дох... Пераксціўшыся, сцісну кавеньку Дый падамся паціху далей. I ні стогну, ні плачу, ні енку Крыўда-роспач не вырве з грудзей. Пра адно буду думаць са страхам, Каб не ўбачыла тая, крый Бог, Што сказала мне колісь: «Ты графам Будзеш жыць без бяды і турбот». 1992