Дзяды! Ну што ж вы, нашы родныя,Намер вітаеце злачынны —Вы, мудрацы сівабародыя,Айцы Айчыны?Ці вы, пражыўшы век, не знаеце,Як душыць душы накіп пошлы,Як труціць сэрцы яд нянавісці?Дзяды! Ну што ж вы?!.Хоць з вас і вытравілі нелюдзіЧуцця прыроднага нямала —Вам не да твару біцца ў нерацеСамаабмана.Вы шлях прайшлі, агнём пазначаны.У вас на целе — куляў прошвы.Адкуль жа стынь да мовы матчынай?Дзяды! Ну што ж вы?!.Як горка бачыць: адыходзячыЗ жыцця навек — нібы з кватэры,Вы мову гасіце, суродзічыДабра і веры!Як бы святло, што ў час бясхлебіцыЖывіла дух наш несвятошны,Унукам заўтра не спатрэбіцца...Дзяды!.. Ну што ж вы?!.1993
На Балканах
Які ўжо месяц на БалканахШугае полымя вайны.А хто байцы ў варожых станах?Адзінай матухны сыны.Гарыць зямля адвеку крэўныхI верных нам славян-братоў.I не прыходзіць замірэнне.I дзень-адодні льецца кроў.Ужо і рознай масці зграіТуды спяшаюцца здаля.Што трэба ім у гордым краі?Чым вінна гэта ім зямля?Што трэба хіжым? НеўзабавеМы будзем ясны мець адказ:Усё, што, клацнуўшы зубамі,Запатрабуюць і ад нас.А мы... ці нам заклала вушы?Ці ў нас замазаны раты?Маўчым, прадаўшы д'яблу душы...Нікчэмцы мы, а не браты!Братамі ж мы у сорак трэцімБылі, калі — і тут, і там —З нас кожны ведаў: лепш памерці,Чым не падаць руку братам.1993
Пакуль...
Пакуль з пагардаю ад насНе адвярнуўся дух Купалы —Пільнуйма зніч, каб не пагас,Каб быў запас агню трывалы,Каб, душы вывеўшы з турмы,Як пад прысягаю, суроваНа свет на ўвесь сказалі мыСваё не сказанае слова!1993
I ўсё-такі дойдзем!..
За векам век плыве-цячэ,А мы ідзем, ідзем... I што ж?О, як далёка нам яшчэДа Беларусі!Ужо няўсцерп нам крыж пакут,I мы крычым, крычым, але —Не дакрычаліся пакульДа Беларусі.А можа быць, яна — міраж,I ўсе мы трызпім? Бо чаму жНе далятае голас нашДа Беларусі?Відаць, пракляцця знак ляжыцьНа нас ад роду, і тамуТак цяжка шлях нам церабіцьДа Беларусі.Равуць вятры, грымяць грамы,Пыл засціць вочы нам, і ўсё ж,I ўсё ж мы дойдзем, дойдзем мыДа Беларусі!..1992
