На ўзгорку, на сіверным ветры,Стаіць ён, ад шляху наўзбоч,I ўдалеч, дзе лес пракаветны,Глядзіць, не адводзячы воч.Стамлёны душэўным разладам,З надзеяй глядзіць і з тугой.А што там, за тым даляглядам?За тою сівою смугой?Там вёсачка недзе ў бярозах,I хата на ўскраіне там...Ах, колькі разоў ён у крозахЗаходзіў туды, як у храм!..Што ж сёння душа яго ў траўме?Што мроіцца зараз яму?Ці, можа, вяртаецца ў травень —На споведзь юнацтву свайму?Ці чуе, як сіверам клятымДа сэрца крадзецца зіма?..А што там, за тым даляглядам,—Адказу няма і няма.1992
Як доўга?
Як доўга ў сэрцы горкі больПератвараецца ў атруту?За дзень? За месяц? Ці за болып?А можа — толькі за мінуту?Залежыць — як усчаўся ён:З якой бяды, з якіх страхоццяў...Мой боль-пратэст, мой боль-праклёнАтрутай стаў за пяць стагоддзяў.1992
Апошні паверх
Апошні, так... Вышэй — карніз,Паддашша, дах і — неба ў зорах.Спяшайся! Ліфт чакае — ўніз,Туды, дзе выйсце ў вечны горад.Ашляхне, сыдзе крыўдаў шквал.Аціхне думак тлумны вэрхал...Адно б не з'ехаць у падвал —З-пад зор, з апошняга паверха.1992
Віхура
Віхура!.. Віхура!..Няўрымсная бура!..Адкуль узялася?З чаго пачалася?Схапіла, сарвалаI цягне, і ўзносіцьУгору і ўгору,Увысь, у прастору,У чорныя хмары,За хмары, да сонца,Да сонца! А сонцаТак зырка там свеціць —I паліць, і смаліць,I вочы мне слепіць!..Віхура, віхура!Шпурляе, шматае,I круціць. і гоніць,I рве-разрывае,I дух забівае,Займае, сцінае...Куды яна кіне?I дзе апыпуся?Чаму не баюся,Што гэта стыхіяДушу мне скамечыцьI збэрсае-склыча?За тое, што клічаЗаглянуць у вечнасць?А можа — што возьмеЗ разгону, з размахуШпурне мяне вобзем —I ціша наступіць?I ціша наступіць!..I ціша наступіць...Навек!.. I нікомуНідэе не зарупіць,Што ў буры-віхурыЗвіхурыўся хтосьці...Не! Грьшнуцца вобзем,Рассыпяцца косціДы вочы паб'юццаНа пырскі-асколю —Расою пральюццаНа травы і зёлкі...А дух безаглядны,Душа-непакораАчахне, ашляхне,Знямогне няскора!А будзе насіцца,Між хмарамі віццаI весела жыхацьАгнём-бліскавіцай.Хто прагне віхуры,Як прагнуць збавення,—Агонь-бліскавіцаТаму блаславенне!1992
