Читать «На высокім алтары» онлайн
Ніл Гілевіч
Ніл Гілевіч
НА ВЫСОКІМ АЛТАРЫ
Новая кніга паэзіі
Падрыхтаванае на падставе: Ніл Гілевіч, На высокім алтары. Новая кніга паэзіі.— Мн.: Мастацкая літаратура, 1994.—142 с.
Рэдактар: Г. А. Шаранговіч
МНЕ СТОЛЬКІ ХОЧАЦЦА ТАБЕ СКАЗАЦЬ...
* * *
На высокім алтары, у лясной старонцы... Ты гары, гары, гары, Залатое сонца! Не паводка цераз край — Дар крыніц глыбінных... Ты пылай, пылай, пылай, Дзень мой галубіны! Не раптоўны бунт крыві - Боль душы няснёны... Дык жыві, жыві, жыві, Міг багаславёны!.. 1990
* * *
Я не той, Што ў Бога ў ласцы... Я жыву мальбою: Хай табе не перадасца Гэта скрушнасць болю. Гэты сум, Што точыць сэрца Горкасцю нядобрай, Хай табе не перальецца Аніводнай кропляй! Хай твой дух Другім напоем Хмеліцца яскрава, Бо на тое, чым я повен, Ты — не маеш права. 1990
* * *
Гэта — доля, якое я варты? I я мушу паверыць? О, не! Гэта — лёсу паблажныя жарты. Гэта — тое, што пройдзе, міне, Як праходзіць парою спякотнай, Калі сонцам затоплены свет, Срэбны дожджык з хмурынкі залётнай — Нават пыл не прыбіўшы як след, Не збудзіўшы карэньчыкі ў доле — У засмяглай, усохлай зямлі... О мая неразменная доля,— Ажыві! Напаі! Наталі! І даруй, што журуся ў маўчанні, Што не ў змозе вясёла спяваць, Што цяжэй і цяжэй мне начамі Рукі, склаўшы на сэрцы, трымаць. 1990
* * *
Як нечакана сцюжаю дыхнула На першацвет, на першаспеў вясны! I курчацца зялёныя лісточкі — Зняверанага шчасця вестуны. I аблятаюш. белыя пялёсткі — Спадманныя, нязбыўлівыя сны, I сыпяцца, і сьгаяцца яны, Ужо з іх вырас цэлы курганок — На свежай наспе, на магіле мар, А поверх — з металёвых руж вянок, На чорным крэпе літары — не тыя, Што звыкла намалёўвае маляр, Не срэбраныя і не залатыя, А пісаныя почыркам знаёмым, Такім знаёмым мне, што як убачу — Здаецца, не стрымаюся, заплачу. 1990
* * *
Вось і стала табе спакайней, Сунімаецца нават і памяць. Ані ў сэрца трывога кальне, Ані згадка балюча апаліць. Ну, а стане спакойна зусім... Так спакойна, што ўпоўначы выйдзеш I ў марозную зорную сінь Ты, як воўк адзінокі, завыеш. 1990
* * *
Мне столькі хочацца табе сказаць, Як бы яшчэ я не казаў нічога — I слоўца нават аднаго-другога Не вымавіў, каб споведзь распачаць. Але прашу цябе — ты знай і помні: Што не паспею я сказаць табе — Даскажуць сонца залатыя промні У вераснёвай сцішанай журбе; Даскажа ветрык раніцай вясновай, Што будзе лашчыць твой прыгожы твар; Даскажа лес сваёй таемнай мовай — Праўдзівы знаўца дум маіх і мар; Даскажа ў полі пад гарой крынічка, Што па каменьчыках бяжыць-журчыць, I шэрая зязюля-варажбітка, Што мне накукавала доўга жыць. Ты толькі іх гаворку зразумей I слухай, слухай, слухай іх часцей!.. 1991
