Утопія — хай і не казка,Ды ўсё-такі з гэтага роду.А казка — не болей чым казка,Як кветка без завязі плоду.Ёй вераць маленькія дзеці,Не менш і дарослыя, праўда,—I казцы пра рай на тым свеце,I казцы пра светлае заўтра...Уцешная байка-прыдумка —Ад болю душэўнага лек...Ніколі ў нялёгкіх варункахБез казкі не жыў чалавек.1992
* * *
Страх, ды не найстрашны, пакарыццаПераможцу-гвалту,Бо нашмат страшней ператварыццаУ старую малпу,Што з няўцямнай злосцюНа людзей глядзіцьI трасе рашотку,За якой сядзіць.Ганьба, ды не з самых большых,— здаццаНа спагаду моцным,Бо нашмат страшней, ганебней стаццаІшаком бязмозглым,Што над пысай бачыцьХарчу жмут свайгоI бяжыць наперад,Каб дастаць яго.1992
Радкі з усяночнай
І.Я — не Хрыстос, о не! Але й на ЮдуЯ не гаджуся — не з яго радні.Чаму ж, за што ж усё жыццё паўсюдуЯ мушу чуць: «Распні яго! Распні!»Ды мне не страшна, людзі! Распінайце!Гваздайце ў цела тленнае гвазды!..О Беларусь, мая Радзіма-Маці,Чаму й за што — найлепей знаеш ты.II.Не прадаваў цябе я, Брат-Пакутнік,І ў той гурме, што ўсё крычыць яшчэ,Не йшоў караць цябе, і твой заступнікМне вуха правага не адсячэ.У іншым краі ў іншую эпоху —За і ншую «віну» — а ўсё ж і я,Замест Варавы, на гару ГалгофуІду!.. О Брат! О Беларусь мая!..1992
* * *
Хоць лёс неспагадны бязлітасна крыўдзіў,I скрушна бывала, і горка,—Я верыў: прагляне, паўстане, узыдзеМая запаветная зорка!I вось яна ўспыхнула сымбалем краю —Найяркая ў гронцы суквецця!..Чаго ж я ад страху цяпер паміраю?А што — калі знічкай сарвецца?!.1992
Сон
Вечар. I дом у экранах акон.Хто там — не знаю — жыве.Міма праходжу. А мне наўздагон:«Ніл! Цябе маці заве!..»Мама? I кліча мяне ў гэты дом?Як гэта мама... каліМамы няма? Ужо колькі гадоўСпіць вечным сном у зямлі...Я павярнуўся: высока акно —Насцеж, а ў ім — сілуэт.Божа! Таксама нябожчык даўно —Мамін вясковы сусед.Ён гэта крыкнуў... О голас бяды!Толькі не веру я, не:Мама, хоць дрэнны я сын быў, тудыКлікаць не можа мяне.Ведае родная, ведае: тут,Тут я патрэбен яшчэ!..Ну, а туды я паспею на суд.Хто ж бо ад Бога ўцячэ?..1992
