Варят ідзе праз людны пляц.Спадобіў Бог вар'ята.Глыбока ў сэрцы — скарга-плач,А на абліччы — свята.Глыбока ў сэрцы — золь імжы,Гнятліва, непагодна.А выгляд — быццам на душыI лёгка, і свабодна.У зрэнках многіх — злосць і страх,Зайздрослівае штосьці,Ну, а ў ягоных у вачах —Ні зайздрасці, ні злосці.Знаёмца-злыдня напаткаўНа ўскрайку тратуара —Як дружбаку, руку надаў,Сказаў: «Здароў, пачвара!»I — на чырвоны светлафор,Праз гулкую палосу,Праз сто гудкоў — наперакорУсім прысудам лёсу.Яшчэ й смяецца, херувім!..Гэй, фурманы ў калясках!Прытармазіце перад ім,Не збіце, калі ласка!Не дайце здарыцца бядзе!..Бо як яго не стане —Хто ж тую песню вам складзе,Што дна душы дастане?1992
Крэда
Над формай трэба мець уладу.Таму й гляджу, каб быў мой верш,Як хата, зрубленая «ў лапу»,Дзе — ні вянца не разарвеш!1992
Экспромт
З бубкі-бубачкі не вырастае песня,Што ўздымае дух да паднябесся,Вырастае — толькі і няйначай —З кроплі-кропелькі крыві гарачай.1992
Збітыя рыфмы
Цяжка, ды мушу: падамся ў дарогу!Збітыя рыфмы паклічу ў падмогу.Збітыя рыфмы? Ну гэтак жа: «Збітыя!» —Моршчацца крытыкі, людзі сярдзітыя.Збітыя — нібы набойкі жалезныяЦі ў пілігрыма кавенька з алешыны.Збітыя рыфмы? I хто гэта выдумаў?Пэўна, хто слову не рад самавітаму.Рыфмы збываюцца ці не збываюцца,Ззяюць ці гаснуць, але — не збіваюцца.Так, як і «рыфма» зязюлі адвечная,Так, як і сэрца ў грудзях чалавечае:Б'ецца і б'ецца, але не збіваецца,А — ці спыняецца, ці — разрываецца.1992
Санет
Паэт — крыху вар'ят. Абавязкова!Без гэтага паэзіі няма.I не бярыся за пяро дарма,Калі не здольны ашалець ад слова —Ад раптам знойдзенага ў нетрах-сховахАбо ад вызваленага з ярмаРуцінных штампаў, без таўра-кляйма,—Бы толькі што радзілася нанова.Калі не чуеш ты яго такім —Як полымя на ветры — трапяткім,Бунтоўным, як віно, што дно ўзрывае,Або гаючым, як вада жывая,—Тады пакінь паэзію, пакінь.Бог ад цябе твой дар яшчэ хавае.1992
