Читать «На высокім алтары» онлайн - страница 5

Ніл Гілевіч

На краі дажджу

Вы зведалі гэта — У розгары лета Пабыць неспадзеўна На краі дажджу? Вы скажаце, пэўна, Што вам давялося Не раз і не двойчы На краі бываць — На краі бяздоння, Над чортавай прорвай, На краі знявер'я I роспачы чорнай, На краі няшчасця I нават на краі Уласнай магілы Стаялі... Ну, што ж! Ну, добра, ну, значыць, Ваш лёс літасцівы, Але — ці былі вы На краі дажджу? Як не — то паверце, Не можаце знаць вы, Што робіцца з сэрцам На краі дажджу. I я вам жадаю Не вечнага раю — Жадаю імгнення На краі дажджу!.. 1991

Балада

На світанні, ледзь заднела, Нібы пабудка, Загугукала на дрэве Дзікая галубка. Ды чамусьці так трывожна, Так журботна-скрушна — Што было ніяк няможна Слухаць раўнадушна. Хоць спытай у шызакрылай: Дзе ўзялося зрання Столькі жалю, столькі крыўды, Столькі наракання? Хто пачуць яе павінен I чаму не чуе? I чаму ён галубіне Песень не буркуе? Можа, ён душой бяздольнай З іншым краем зросся?.. Не, ён роднага гняздоўя Не забыў, не зрокся. На драпежнай дзюбе ў полі Кроў яго скіпела. Бо ён надта верыў волі, Надта лётаў смела. 1991

Жаўраначка

Жаўраначка! Жаўраначка! Людзі, гляньце: жаўраначка! Першая-найпершая Вястуння весніх дзён. Як яна трапечацца! Не бачыце?! Не бачыце!.. I гледзіцё паблажліва: «Ці не спрасонку ён? Адкуль ёй быць, калі яшчэ Мароз сярдуе і пячэ, I сівер дзьме, што не спярпець,— Зарана жаўранцы ляцець!» Жаўраначка! Жаўраначка! Людзі, чуйце: жаўраначка! Ой, як захліпаецца Званочак залаты! Як яна заходзіцца! Не чуеце?! Не чуеце!.. I гледзіцё насмешліва: «Ну і дзівак жа ты! Адкуль ёй быць, калі наўкол Яшчэ засланы снегам дол I сосны ў шэрані стаяць,— Зарана жаўранцы спяваць!» Жаўраначка! Жаўраначка! Людзі, верце: жаўраначка! Хай сабе — не бачыце, Не чуеце,— ну, што ж! Так бывае, мілыя. I я на вас не крьгўджуся. Бо Жаўраначка, Жаўраначка Прыляцела ўсё ж! 1991

Перад люстэркам

Мо даняла паняверка, Можа, хто крылы падсек? Пільна глядзіцца ў люстэрка Немалады чалавек. Тонуць набеглыя цені, Нікнуць у сховах чуцця. «Божа, які летуценнік! Божа, якое дзіця!..» Сутарга раптам на твары — Болю пакутнага след. «Божа, якая пачвара! Божа, які прайдзісвет!» Лепш бы зусім не глядзеўся! Лепш бы не бачыў сябе! Дзе ж той акрылены дзеўся — Вымыты ў сонца сяйве? Мо даняла паняверка? Можа, хто крылы падсек?.. Сумна глядзіцца ў люстэрка Немалады чалавек. 1991