Каменні ляцяць на дарогу.Аднойчы якісь не міне.Каму я паплачуся? Богу?Дык ён... ці пачуе мяне?Паклёпы з начынкаю ядуКладуць і кладуць на чало.Каму я паскарджуся? Д'яблу?Яшчэ не хапала чаго!Ёсць добрыя людзі — я ім быПаплакаўся трохі, але ж —У іх над галовамі німбыУласных пакут. Ім не лепш!Не волен я горкай гадзінайЦяжар свой на іх ускладаць.Дык што ж застаецца, Радзіма?Ты можаш параду мне даць?I чую я голас, падобныНа голас матулі маёй:«Будзь дужы, будзь мужны і добры.Не бойся натхнёных хлуснёй.Адрынь іх суды-перасуды.I чорнай не вер варажбе.Хай свеціць заўсёды і ўсюдыМаё блаславенне табе!»1985
Над бяздоннем
Над бяздоннем іду —Па вузенечкай кромцы ля стромы...Што, прайшоўшы, знайду?Чым пакліканы ў шлях незнаёмы?Над бяздоннем іду...Там, унізе, раскацісты рогат —Д'яблы мелюць вадуНа страшэнных каменных парогах.Над бяздоннем іду.Там патокі. Там пара клубіцца.Хоць гукні грамаду —Галава пачынае кружыцца.Над бяздоннем іду.Здрадны страх зацінае дыханне.Крок яшчэ — і ўпаду...Іншы хтосьці уславіць каханне.1990
* * *
Не падбівай. Не падбухторвай.Дарма шчыруеш. Я не з тых,Што краю роднаму над прорвайСамазабойча б'юць пад дых.Табе — павек не будзе веры.Не спадзявайся. Не чакай.Ты ўпотай молішся хімеры,А мне мой Бог — бацькоўскі край.Я не забыў: калі ад болюЗа лёс ягоны я крычаў —Ты шанаваў чужую волюI, падуладны ёй, маўчаў.Калі дыханне мне і мовуПерацінаў дзікун-сатрап —Ты не ішоў мне на падмогу,Ты на душу не браў затрат.Таму — не снуй перад вачыма.Не корчы міну. Не прасі.Прадаўшы ўсё, што ёсць Айчына,Мяне сто раз ты прадасі.1990
