Читать «На высокім алтары» онлайн - страница 2

Малітва

Божа прамілы, прасветлы, Шчыра і слёзна малю: Спраўдзі, як сон запаветны, Гэтую просьбу маю. Я не прашу даўгалецця, Скарбаў тым больш не прашу. Хай мне адно дастанецца — Перш, чым свой круг завяршу,— Хай у тым полі, дзе ўсё мне — Блізкая кроўна радня, Летняю ноччу бяссоннай Я прахаджу давідна. Не, не адзін... Ну, канешна, З ёю там буду я, з ёй — З песняй маёю бязгрэшнай, З марай юнацкай маёй! Хай мы паслухаем разам Даляў начных галасы, Хай там, як россып алмазаў, Бліскаюць кроплі расы; Хай нам ля вербаў паніклых Ноч прасцірадла прадзе, Хай да святое крынічкі Нас светлячок завядзе. Хай прычашчэннем да тайны Стане нам глытка вады, Каб пацалунак расстайны Быў, як агонь малады!.. 1991

Толькі тая адна

Дробны дожджычак-дожджык, Вераснёвы, начны, Насылае і доўжыць Супакойныя сны. Ад змяркання шапоча Па маім будане. Мабыць, шэптамі хоча Супакоіць мяне. Знаю, дожджычак дробны, Ціхай ласкай тзкой Многім вернеш ты добры I настрой і спакой. А мяне супакоіць Толькі тая адна, Што душу маю колісь Азарыла да дна. Толькі тая, што потым, Прашаптаўшы «люблю», У адвечных турботах Мне адкрыла зямлю. Толькі тая, што ўрэшце, Расквітнеўшы, як квет, У шчаслівай усмешцы Мне адкрыла сусвет. 1992

I наш малебен

Не знаю, што са мной такое: У нейкім дзіўным неспакоі Гляджу на голле яблынь, вішань I так нясцерпна, аж трымчу, Убачыць цвет на іх хачу, Каб тут жа, зараз, буйна-пышпа Укрыўся квеценню мой сад, Хоць разумею, бачу сам: Яшчэ пупышкі ледзьве-ледзь Крануліся насустрач лету, I што не мог ён заквітнець Так хутка, раптам, што для цвету Патрэбна сонца, дождж патрэбен, І божы гром, і... наш малебен. 1992

Месячнай ноччу

Ну, вядома ж, я не мог праспаць Гэту поўню над прасторам сонным, Што даспелай збажыной прапах, Гэты цвыркуновы найгрыш сольны, Гэты першы ветрык, што гуляць Выбег з логу, чуючы дасвецце... I вачэй тваіх чароўны бляск, I твой голас, найпяшчотны ў свеце... 1992