Читать «Сказ пра залатое пёрка» онлайн - страница 4

ПАМЯТКА ДЛЯ БЕЛАРУСКІХ ДЗЕТАК

Памятку гэту, гекзаметра складам антычна-раскошным, Вам я на роздум і ўжытак пішу, даражэнькія дзеткі. Ведайце: шмат развялося людцоў на зямлі беларускай, Што нашу мову драпежаць і нас за яе ненавідзяць. "Ну, а чаму?"- запытаеце? Дзве назаву я прычыны: Першая - гэта іх чорная і неадольная зайздрасць, Што незвычайна прыгожаю моваю Бог надзяліў нас - Наймілагучнай, найчыстай у моўным букеце славянства. Спевам анёльскім чароўным гучыць яна ў вусенках вашых, Як запяеце вы, дзетачкі, родную песню... Дык вось жа - Іх і даймае нялюдская зайздрасць, не могуць змірыцца: Як гэта нам дасталася такая цудоўная мова ?! Ну, а другая прычына, што многіх кідае ў шаленства, Гэта - іх злосць ад бяссілля, ад немачы розуму й духу: Надта ж багатая і дасканалая ў гуках і ў сэнсах Наша вячыстая мова! Каб ёю як след авалодаць - Розум патрэбен не куцы, і талент, і чуйнае вуха. Слабым глуздамі няздарам яна недаступная, - гэтак, Як не па сіле складаны і тонкі інструмант музыку, Што балдавешкаю бухае-б 'е ў барабан велічэзны... Вось і запомніце, дзеткі, і ведайце-знайце прычыны Злосці-нянавісці гэтых няшчасных... I дзякуйце Богу, З ласкі якога мы ўласную маем Краіну і Мову. Ну і рабіце высновы. Якія ? Падумайце самі. 2003

* * *

Ведаў: будзеце зноў і хлусіць, I віляць перад праведным словам, А я зноў буду Бога прасіць, Каб яно на здароўе пайшло вам. Разумею ваш клопат, браткі, - Разумею і крыўды не маю: Гэта лёс, гэта вырак такі - Мой, і ваш, і няшчаснага краю. 2003-2004