Читать «На флейце самоты (Лірычныя мініяцюры ў жанры “танка”)» онлайн - страница 4
Ніл Гілевіч
Гэтыя возьмуцьВерх ва ўсім і заўсёды,Бо ў іх вачох —Тое, чаго не былоУ вачох маіх продкаў.Пад вечар набіўI сяннік і падушкуШэптам мурагу,Водарам спелых зёлак.Што сёння прысніцца мне?Рэдкая ўдача —Сонечны дзень пасяродВосені чорнай.Як узнагарода тым,Хто чакае і верыць.Уночы янаТак сырадоем пахла,Як быццам у імВыкупаная была.Трыумфавала святасць.Гронкі каліныЯрка зырчаць на сонцыНад снежным долам.Занадта прыгожыя,Каб не заўважылі іх.Чаму ты, браток,Гэтак крычэў на мяне —Дзіка, сіберна?Чаму не дае мне БогЗабыць гэну злосць тваю?Позна, брат, познаЗа локаць сябе кусаць.Хто ж вінаваты,Што быў і сляпы, як крот,I, як дзіця, наіўны.Мне цяжка вельмі:Я знаю, што зрабіліЗа сотні гадоўЗ нашай ліцьвінскай душойЧужакі-акупанты.Дзед мой казаў так:«Якая розніца, хто —Жандар ці гандляр —Сядзе на галаву мне?Скіну — хто б з іх ні ўсеўся!»Па чым пазнаю,Што ты — мой брат беларус?У тваіх вачох —Наша гісторыя ўся,Усе дзесяць стагоддзяў.Вы думаеце,Што ў вас апраўданне ёсць?Так думаў і я.I гэта мой страшны грэхПерад памяццю родных.Усё замёрла:Ні лісток, ні травінка —Не шалахнуцца.Бы ў чаканні прысуду,Што зараз абвесціць гром.Гадзюка ў дзічыСкуру змяніла: такі —Прыроды закон.Выпаўзла з выпаўзіныI папаўзла... гадзюкай.Гэта не праўдаКрычыць у табе, о не!У праўды, браток,Вочы — як васілёчкі,Вымытыя расою.
ПАМЯЦІ НІНЫ
2003-2004
Ведаю: гэта —Толькі маё. Да скону.Навошта ж пішу?Ну, можа, знойдзецца хтось,Хто зразумее нешта.Ціха ляжала.Думаў, што спіць. I раптам:«Ты ж трымайся, Ніл!Ты ж трымайся!..» — сказала.Не адкрываючы воч.«Падвядзі мянеДа вакна, — папрасіла. —Хачу паглядзець...»Праз паўхвіліны цяжка,Скрушна сказала: «Усё...»«Я паміраю.Ты разумееш гэта?Я паміраю...»Божа, за што ты судзіўМне перажыць такое?Абарвалася...Усё абарвалася...Усё пагасла...Усё, што свяціла мнеI абяцала свяціць.Помню, сказала:«Ой, як ты будзеш плакаць,Калі я памру...»Не, не ўяўляла янаПлачу майго землятрус.