Читать «На флейце самоты (Лірычныя мініяцюры ў жанры “танка”)» онлайн - страница 6
Ніл Гілевіч
Знаю, якой тыАд Бога ка мне прыйшла —Якой святлістай!Знаю, што ўзяў у цябе.А ці што даў — не знаю.Ніводнай гронкіЧорнай рабіны ў дварыНіхто не сарваў.Пакінута ўся драздам —На дзяды. На памінкі.Якую ўжо ноч —Толькі пачну засынаць —Боль працінае:«Чаму ты крыўдзіў мяне?Няўжо ты не знаў, хто я?»Хаджу паплакаць...Лепш, як побліз магілыНікога няма, —Тады можна і ўголас.Уголас не так баліць.Кажуць і кажуць:«Звыкнешся, боль ападзе,Час, брат, — ён лечыць...»Кажуць так шчыра, нібыВераць у гэта самі.На фотаздымакГляджу, у вочы твае, —Істолькі бачу!Столькі крыўды і скрухі —Што воўкам завыць хачу.I чуецца мнеЦіхі журботны голас, —Той, у палаце:«А ружы ці зацвілі?Праўда? То гэта добра...»Нехта прыходзіўI на курганок пад крыжЦукеркі паклаў.Выпадкова ці ведаў —Тыя, што ты любіла.Хмары зрадзелі,I запылала сонцаНа клёне ў вакне.Так бывала, калі тыЗаходзіла ў мой пакой.Божа, якоюНяшчаснай, пакрыўджанайТы ўранку была!Хай бы я лепш не ўбачыў.Хай бы я ноччу памёр.Як ты трымцелаНад верай сваёй! I якЗмагалася ты —З сабой і з цэлым светам, —Каб той веры не страціць!Радасці тыя,Прагнуў якіх я, — быліД'ябла грымасы.Знаў бы я, чым для мянеАбернецца кожная!..Ціха страсаюЗ заледзянелых вянкоўШэрань і чую,Як хутка ў нутро душыПрабіраецца холад.Наша з табоюМы ўспаміналі разам.Як люба было!Успамінаць аднаму —Цяжка, няўсцерп балюча.«Паклёп іх і брудТы не прымай да сэрца», —Гэтак сказалаМне на сустрэчы яна.Сёння. У сне. У поўнач.Вось і снег суздромУкрыў магілу тваю.Стаю і зябну.I думаю пра сябе:«Толькі каб не зімою...»Сёння — паўгода...Выйшаў на ганак у ноч.Божа, якоеЧорнае неба ўгары!Хоць бы адна дзе зорка!..Ізноў і ізноўЯ вяртаюся ў тое,Што не збылося.Горка. Ды лепш, чым думацьАб тым, што не збудзецца.Як кроплю расыДолу баіцца праліцьПоўненькі венчык —Гэтак баялася тыДолю праліць няўмысна.Ноччу пабачыўЯк ты ламала рукі —Ад болю, ад мук —Над цяжка хворым дзіцём...I я зразумеў усё.