АРАБІНЫНу вось, зноў арабіны адцвілі, Шчэ ў адзін чэрвень велічна ўваходзяць.Хто я? Дзеля чаго тут, на зямлі?Нашто брыла тысячагоддзі,Пакуль, як арабіна ў лета, крокУ гэтую хвіліну не зрабіла, Якая — памылкова ці знарок?—Са сну маю свядомасць абудзіла?Лістоты й гронак вязіва шуміцьПрад небам вечнае зачараванне.А я — а я ўсяго кароткі міг,Працяг у часе нечых існаванняў.Працяг іх лепшых помыслаў, відаць, Надзея іх няздзейсненых памкненняў.Я ж чую, чую: плодная вадаУпарта акрынічвае карэннеМаё; і я — за продкаў, за сябе— Распростваю спіну, увысь цягнуся.Ідуць у задуменні, не ў журбеУ песню арабіны Беларусі.* * *Чакаю цябе. Так жаўронак світання чакае,З чужой чужаніцы дадому вярнуўшыся ўночы.Чакаю цябе. У сваім неспакоі блукаю,Які мне то памяць тваю, то няміласць прарочыць,Жыву без цябе, як без лесу бяроза на ўзгорку —Высокая, дужая, толькі заўжды ў адзіноце,Нязломная, толькі ці ведае хто, як ёй горкаАдной грэцца сонцам, калі гэта сонца ўзыходзіць...Чакаю цябе.ЗМЯРКАННЕВячэрнія птахі запелі.На змену спякотнаму днюЗадумнаю свежасцю спеляцьМаю цішыню.І вокліч, і высвіст, і шчэбет,І рэзкі, наструнены крык.Гарыць аблачыначка ў небе,Жарынай гарыць.Яе прахалода папеліцьГалінкаю не варухне...Вячэрнія птахі запелі...Як молада мне!І як мне на дзіва спакойна!Скацілася сонца ў лясок.І — не апусцела шпакоўня...Усё яшчэ збудзецца, ўсё!
ПЕРАКЛАДЫ
ЮЛІУШ СЛАВАЦКІГІМН
з польскай
Сумна мне, божа! У сто пераліваўЗахадам граеш ты мне прамяністым,Гасіш валошкавай хваляй імклівай Зорак агністасць...Хоць залаціш неба й мора так гожа, — Сумна мне, божа!Голаў падняўшы, як колас нішчымны,Моўчкі стаю ў здавалёнасці ленай.Воку чужому такім ціхамірным Здамся, напэўна.Ты толькі ведай, што сэрца трывожыць, — Сумна мне, божа!Нібы малое, што не адпускаеМаці без плачу, — я блізкі рыданнюБачыць, як сонца мне з хвалі кідае Промень расстання.Хай яно ззянне назаўтра памножыць, — Сумна мне, божа!Тут, над марскою бурліваю пашчай, —Сто міль ад берага, сто да другога, —Сёння буслоў цёплакрылых пабачыу У лёце строгім.Я ж іх вітаў і над польскаю пожняй, — Сумна мне, божа!Тое, што думаў пра смерць я так, многа,Роднага дому не ведаў гадамі,Быў як вандроўнік у цяжкіх дарогах, Пад перунамі,Што не ўгадаць, дзе ў магілу паложаць, — Сумна мне, божа!Помніку-стражу ніколі не ўсведчыць,Дзе будуць тлець мае белые косці.Тым, хто на могілках — па-чалавечы Век мне зайздросціць.Прыстань мая быць спакойнай не можа, — Сумна мне, божа!Часта дзіця на радзіме далёкайШлях мой малітвай гарачай асвеціць.Ды не к айчыне нясе маю лодку, — Гоніць па свеце.Мусіць, малітва мне ўжо не паможа, — Сумна мне, божа!Гэтае неба пры сонца заходзе,Гэту раскошу вясёлкавых цудаўНовые людзі і цераз стагоддзе Бачыць тут будуць.Пакуль не зміруся, што знікнуць я можу, — Сумна мне, божа!
