З бяздоннай студні ўдумнасці маёйВаду надзеі ўпарта здабываю,Бездапаможны, часта ж выяўляю,Што перасох струмень гаючы мой.Крынічная, крыштальная парой,Парою каламутная, цвілая.З бяздоннай сгудні ўдумнасці маёйВаду надзеі ўпарта здабываю.Атрамант расціраю дбайна ў ёй,Паперы ліст бяру, ды падступаеПадступны лёс, паперу шкуматаеІ ўсё шпурляе ў жорсткасці сеаёйУ бездань студні ўдумнасці маёй.ШАРЛЬ АРЛЕАНСКІРАНДО
з французскай
Даўно ўжо сыты мною свет,Так, як і я даўно ім сыты;Усё глухой імглой спавіта,Хаця б дзе-кольвечы прасвет.Дарма... Адны аскалы бед,Тугі, распусты непрыкрытай.Даўно ўжо сыты мною свет,Так, як, і я даўно ім сыты.Душу аддай за веры цвет,Калючкі ж задарма — і квіты;Ці ж дзіўна, што так хваравітаКладзецца скарга ў запавет;Даўно ўжо сыты мною свет.
