Читать «Ралля суровая» онлайн - страница 5

Ніна Мацяш

ВАСІЛЬКІ Як рана васількі завасільковелі, Ці гэта я спазняюся? Няўжо Мінулася вясна? Адна аскоміна Перапарэлых, выгарклых дажджоў... Спазняюся. Ва ўсім... І рассыпаюцца, І выпадаюць звёны спакваля, Як поры года з пачуццёвай памяці, Памкненняў, дружбы звёны...                                       А ў палях Красуе жыта! Як і трэба ў чэрвені. Не знае глеба ленасці душы. Каля дарогі ў каласоў гушчэвіне, Як вокліч лета, васілёк дрыжыць. ЯЛІНА Не пытаю, яліна, чаму З боку поўдня пышней тваё голле: Неаднойчы і нада мной Сцюжа люта скуголіла. І зусім не пытаю, чаму Ты ніколі у поле не выйшла: Без сябрыны побач і я Не выжыла б. ДЗЕНЬ ПЕРШАЙ СУСТРЭЧЫ Цік-такае гадзіннік. Беспаваротна падаюць секунды І несціхана ўсё глыбей, глыбей Дзень нашай першай стрэчы Засыпаюць. Гара секунд — Напластаванне друзу Быцця майго зямнога... Ды часам Дзень сустрэчы першай нашай Устрапянецца, павядзе крыламі, Дзівосны, несмяротны, быццам Фенікс, Устане з тлену часу І ўзіраецца Дапытліва, трывожна, недаўменна: Што сталася нядобрае са светам? Што ў ім увогуле не так, як трэба? Чаму Цяпер забараняць я мушу Уласнай песні, каб яна не смела Гучаць найлепшай нотай — Тваім імем? ЧЭРВЕНЬСКІ ВЕЦЕР У зялёным плашчы наросхрыст Па гаях вецер чэрвеньскі ходзіць. Толькі блізкіх збліжае ростань. Толькі з блізкімі час у згодзе. Ох, які ты вымаклы, вецер! Травы ў пояс табе, разутаму... То дажджынка з ліста, ці з сэрца Ападае пяшчотны смутак? * * * Не сніся мне. Навошта снішся мне? Усё між намі выяснена, вырашана, І пра ўгавор наш помню я і ў сне. Не сніся мне. А стрэч не пазбягай. Не бойся стрэч. Цябе маёй пяшчотай не абражу я. Рук не ўскладу на шалі тваіх плеч. Не бойся стрэч. Насупраць сядзем. Ты ўсміхніся мне. І я ў адказ — спакойна і нязмушана. Пра угавор наш помню я і ў сне... Не сніся мне. ЛЯ ВОЗЕРА Зялёны бераг. І вада — зялёная. І вочы — як трава і як вада. ...Чаму вы, хвалі, хоць імкнеце ўдаль. Аднак усюды — берагоў палонныя? Дзе б ні стаяў над возерам, нязменна вы То гнеўныя, то ціхія — да ног... Зялёная вада. Пяску клінок. І вочы — зелянкавыя, праменныя. * * * Калі яшчэ ён, новы ранак? — Дзень толькі-толькі што сышоў. На ўсходзе ж воблакам агняным Прадвесце сонца, не дажджоў.