Читать «Ралля суровая» онлайн - страница 3

* * * Як доўга не вяртаюцца буслы. Даўно на рэках лёд у вырай сплыў. Даўно ўжо крыламі, нібы рукамі, Разводзяць над лазою жоўтай кані. І абтрасае звонкі свіст шпачыны Пылок з сярожак вольхі і ляшчыны. На ўгрэвах паадскоквала трава. ...Як доўга не хмялее галава. Так рады дружнай веснавосці вочы — А сэрца радавацца што ж не хоча? Няма яму вясны, яшчэ няма. На чорна-белых берагах—зіма. Дзён чарната ды бель даўгіх начэй... А сонца зіхаціць усё ярчэй! Усё вастрэй напружваецца слых: «А можа, сёння прыляцяць буслы?» Нібы ад іх прылёту акрыяе Душа.            Нібыта не цябе чакае. * * * Як страшна б’е пярун!.. Спыніся, міг! Стань вечным, непрытомны міг                                             здранцвення: Яшчэ ў безабароннасці сваёй Дуб не ўсвядоміў, што ўжо спапялёны, — Спыніся, міг няведання! ...Трашчыць, Палае, Курчыцца ад болю дуб зялёны!.. ЛЮБЕ ...Усе задумы, словы, крокі, сны — Яны не абрываюцца труною: У душах блізкіх ядрацца яны Неўразумелай, жорсткаю віною. А свет — ранейшы?.. І не той, і той: У кожнага свой смех і свае слёзы. Атаву спеліць позні травастой, І кнігаўкі крычаць ў апошніх лозах. Усё, як пры табе. І я сама У клопатаў ранейшых у палоне, Як пры табе. Але цябе—няма, «Няма й не будзе...»—сэрца захалоне. Дык што ж такое, гэтае жыццё?!. Я азіраюся: твой сын малодшы На ўзмежжы, колючыся аб асцё, Збірае ў жменьку цёплыя валошкі... БАЛАДА МАРЫ Дзівосным пер'ем грае цёплы птах, — Ажно шчыміць і замірае сэрца Ва ўзбуджана-шчаслівай паняверцы Раскошу гэту бачыць блізка так. І рукі узлятаюць да яе, І пальцы чуюць трапятлівасць цела Але,        зіхоткая,                     амаль нясмела Ірвецца птушка прэч                                і растае... Асірацела гойдаецца трон — Вечназялёны куст, што цуд той гушка Была такой вясёлкаваю птушка — Скуль на далоні чорнае пяро? БАЛАДА ПАМЯЦІ Цвіла пяшчотным лёнам неба сінь. Жаданая, чаканая, уладная, Ішла —            не ў госці йшла, а назусім Да чалавека            Радасць Безаглядная. Ёй бачылася ўжо, як шумна ў дом Увойдзе гаспадыняй раным-раненька. ...Сурова заступіў дарогу дот, Аброслы мёртвым зеллем і крываўнікам. ЧЭРВЕНЬСКАЯ БАЛАДА 1941 ГОДА ДНЯ 25-га

Памяці Юрыя Папова, дваццацігадовага стралка-радыста, камсорга 130 СБАП; памяці ўсіх лётчыкаў памянёнага палка, паўшых на Бярозаўшчыне ў першыя дні Вялікай Айчыннай.