ДВА ДРЭВЫПрыпыніцеся, дні, пачакайце!Лёт шалёны......Пасадзі пад акном маім, бацька,Рабіну і клёна.Я не ведаю дрэва, якоеКрасамоўней рабіныМне сцвярджала б заўсёднай парою,Што нягоды любыяМожна мужнай душой адолець(Так, як маці,)І з падсечаным нават голлемЦвету не страціць.Я не ведаю дрэва, каб гэтак,Як клён, гаварылаПра ранімасць бацькоўскага свету,Пяшчоту і сілу...Пасадзі пад акном маім, бацька,Рабіну і клёна.Век над лёсам дачкі калыхаццаСанцалюбным іх кронам.* * *З якой цярплівасцюПрыладжвае бусліхаГалінку крохкую ў сваё гняздо,Пакуль яна тапырыцца пакіне,ПакульУ буслянкі адзінства непаўторнаеНе ўпішацца.О, як зайздросна мне майстэрству гэткаму!І ў празарлівай птушкі я прашу —Хіба ж дарэмна менавіта з ёюСвае найлепшыя чаканні людзі звязваюць?Прашу я:— Навучы мяне, маўклівая,На вострай, на драпежнай баранеКрыўд, непапраўнасцей, няўдач, памылакЗнітоўваць так —Да будня будзень —Дні мае,Каб з іх няўхільна-шэрага гняздаУмела станавіцца на крыло —Уздрыгліва, няўклюдна, неўміруча! —Як буслянятка першае тваё,Мая,Мной непрадбачаная,Радасць.Цярпенню навучы мяне,Маўклівая...ЛАЗІНКАЗусім скалела рыжая лазінка.Пад панаваннем лютаўскае беліЗялёны колер стаў амаль паданнем,Якое ледзь ліпела на краёчкуНямыслімае памяці яе.Але аднойчы варухнуўся корань —І пацяплела ўзрушана зямля,І лужынкай блакітнаю апаў,Не ўцяміўшы, што здарылася, снег.Ускрыкнула ад неспадзеву кнігаўка:Заместа зледзянелае лазінкіУскалыхнуўся сонечны прамень!І ў воклічах уражанае птушкіТо ўсмех, то недарэчнае рыданне...Як хораша разгублены ты сёння:«Чаму цяпер не раніца, а вечар?..»Так накалела рыжая лазінка...СІВІЗНАКолькі прымаразкаў было,Покуль снег упаўнерастайны...Намяцеліла, намяло.Але вочы глядзяць світальна,-Але рукі праз стому і снегВыпраменьваюць шчырасць і спогадзь;Каб запозненай, труднай вяснеНе забыць да сэрца дарогу,Каб вясне яго не прамінуць,Колькі б ёй шукаць ні прыйшлося,Каб хоць што-колечкі з лепшага снуЗбылося...САКАВІКРазветрыла. Глыбока растае.Капеж аркестрам струнным раскаванаТарочыць гамы веснія свае.Пад снегам толькі луг адзін схаваны.А поле— чорнае. Ці не тамуЯно найпершым вызваляе грудзіАд наледзі загубнай, што ямуЦяпло сваіх далоняў дораць людзі?
