Читать «Маскоўская Аўтаномная Акруга» онлайн - страница 15

На паляну зайшоў мужчына. Дзяўчына пазнала Ўладзімера.

На этнографе была маскавіцкая вопратка: касаваротка, анучы, лапці. Мужчына выглядаў упэўнена. У кожным руху адчувалася моц. “Гаспадар лесу, “ – падумала Вынтэнэ

Уладзімер падышоў да дзяўчыны і ўзьняў яе на ногі. Не кажучы ні слова, прыцягнуў да сябе.

Мужчына пацалаваў яе ў вусны. Рукі ягоныя сарвалі з Вынтэнэ вопратку…

***

Парачкі вярталіся зь лесу. Уладзь з Вынтэнэ трымаліся за рукі. Яны нічога не казалі. Нашто гаварыць, калі ўсё добра? На ўзлеску яны дагналі Хрысьцю і Вінцука. Тыя ўсьміхаліся.

- Добра ўсё ў вас? – спытаў Вінцук.

- У нас усё цудоўна…

Далей пайшлі разам. Вакол ішлі іншыя пары. Вынтэнэ пазнала дзяўчынку, якая “карагодзіла” побач зь ёй. Маленькая маскавітка спала на рукох у хлопца. Хлопец быў з шырокімі плячыма. На вуснах грала дабрадушная усьмешка … і пяшчота.

- A ty moh by mianie padniać? - сказала Хрысьця.

Замест адказу, Вінцук падхапіў яе на рукі.

- Nu... Ja ž pažartavała!

- Pozna! – засьмяяўся літвін.

- Я ня думала, што будзе так хвайна! – прызналася Вынтэнэ.

- Народныя звычаі спадабаліся табе?

Уладзь усьміхаўся.

- Мне ўсё спадабалася! Разумееш, жыцьцё тут, нейкае… сапраўднае. Прымітыўнае, цяжкае, але сапраўднае. Тут няма кінатэатраў, няма гарачай вады. І модных клубаў таксама… І ўсё ж, яны бліжэй да праўды.

- Не яны прымітыўныя ёсьць, - сказаў Уладзь. – Гэта вы, Чукчы, усё ўскладняеце. Адасобіліся ад продкаў ведаў. Зачыніліся ў месьце з бэтону.

- А вы, літвіны?

- І мы такія самыя, ня лепш ані. Таму ездзім у гэты край – бачыць наша мінулае, на стагоддзяў шмат таму.

- Але ж маеце цалкам іншую культуру!

- Іншую. Блізкасьці, аднак, ёсьць некаторыя. Таксама славяне яны ж…

- Значыцца, і вашы продкі жылі ў “ізбах”.

- Продкі нашы ў хатах жылі. Цяпер нават сяляне многія жывуць там. Аднак іншыя падабенствы ёсьць усё ж.

- Атрымліваецца, маскавіты лепшыя за нас? Мы завязлі ў цывілізацыі, а яны захавалі першабытную прастату.

- Думаю – гэта не, - сказаў літвін. – Калі чукчы не захапілі іх у XVII стагоддзі, таксама зрабіліся б цывілізаванымі яны. Традыцыі забыліся б такім жа чынам. Не сьвяткавалі б ужо Красную Горку.

- Значыцца мы іх уратавалі?

- Ведаю не, можна ці сказаць так. Што лепш – лапці ці туфлі? Студня, ці душ гарачы? “Ізба”, ці яранга на сто паверхаў? Ніхто ведае не.

***

- Ну, вось і ўсё, - сказала Вынтэнэ.

- Што “ўсё” ёсьць? – спытаў Уладзь.

Ён выцягнуўся на канапе. Вынтэнэ сядзела за сталом, каля кампутара.

- Усё, дапісала рэпартаж! Хочаш пачытаць?

- І так я ведаю ўжо, што там, - адгукнуўся літвін. – Мы гаварылі столькі пра гэта.

- Можа адрэдагуеш?

- Я? Сьмяешся ці ты? Чукоцкая ў мяне ня добрая.

- Ужо значна лепей, чым раней!

- Дзіва што. Практыкі багата ёсьць. - Ён прачнуўся канчаткова. - Ты заўжды працуеш у голай?

- Толькі ў тваёй прысутнасьці!

Вынтэнэ ўсьміхнулася. Насамрэч ёй было лянота апранацца ранкам.

- Дзіўна, я цябе зусім не саромеюся, - сказала яна.

- Я цябе таксама.

- Але ж ты мужчына. Мужчынам прасьцей.