Читать «Маскоўская Аўтаномная Акруга» онлайн - страница 18

- Далёка вы сабраліся? – сказаў ён.

- Экспедыцыя неабходная тэрмінова… - пачаў Уладзь.

- Экспедыцыя ў Літву?

- Не, не, Цьвярскі раён…

- Пасьля нападу на супрацоўнікаў ЧСБ? – Кэленкеў усьміхнуўся. – Ды не глядзі на мяне так. Я, брат, у курсе вашых прыгодаў. Уладзь напружыў цягліцы.

- А ты, я бачу, біцца сабраўся? – Кэленкеў дастаў пісталет. – Дурное! Усё роўна нічога не атрымаецца.

- Вы таксама з ЧСБ? – спытала Вынтэнэ.

- Не, я з Адміністрацыі. У гэтым уся розьніца…

- Чаго вам трэба? – спытаў Уладзь.

- Вось вы, як думаеце? Калі чалавек угнаў гэлікоптэр ды пераляцеў са скрадзеным за мяжу, дык як гэта называецца?

Літвіны маўчалі.

- Крымінальнае злачынства, - адказаў за іх Кэленкеў. – Чукотка мае права патрабаваць вашай выдачы. А асабліва – вось яе. - Ён паказаў на Вынтэнэ. - Таму не не рабіце глупстваў і падпішыце дакумент. - Ён працягнуў аркушык паперы.

- Што гэта ёсьць такое?

- Дамова пра арэнду гэлікоптэра. Дата – пазаўчорашняя, аформім задняю датаю. А гэта – ключы ад 8-й машыны. Вось яна, каля ангара…

Уцекачы не давалі веры сваім вушам.

- Вы ня ўгоншчыкі, а арандатары, - патлумачыў Кэленкеў. – Дарэчы, платы з вас ня возмуць. Бо маеце гуманітарную місію. Гэта ж як рэкляма нашай Акрузе.

- Чаму дапамагаеце Вы нам? – спытаў Вінцук.

Кэленкеў обвел іх поглядам.

- Праз рэпартаж, - сказаў ён, ківаючы на Вынтэнэ. – Я хачу, каб яго надрукавалі.

- Але чаму? – вырвалася ў дзяўчыны.

- Таму, што я нарадзіўся тут. І мама ў мяне маскавітка. Я хачу, каб пра нас ведалі праўду!

Вынтэнэ падышла да яго.

- Дзякую… Вельмі дзякую…

- Што, анадырка? Ужо не фанабэрышся…

- Прабачце, што я тады…

- Добра! Што было, тое сплыло!

- Дзякую… Праўда…

Яна пацалавала Кэленкеў ў шчаку.

***

- Rady vitać na radzimie! – сказаў памежнік. – A voś pani, bajusia, daviadziecca zatrymacca.

- Jana uciakačka, - пачала Хрысьця.

- Prašeńnie pra status palityčnaha ŭciekača razhladajecca ciaham tydnia.A da taho času treba čakać na zastavie...

Уладзь зірнуў на Вынтэнэ.

- Усё добра? – спытала яна.

- Цалкам добра…

- Heta maja žonka, - сказаў ён, зьвяртаючыся да памежніка.

- Ci jość paśviedčańnie pra šlub?

- Stračanaje na terytoryi Čukotki.

Памежнік задумаўся.

- Nu, dobra, - сказаў ён нарэшце. – Vydam joj vizu na miesiac. Tolki hladzicie, adnavicie dakumenty... Ci ažaniciesia znoŭku!

Ён усьміхнуўся і сказаў па-чукоцку:

- У Літву сардэчна запрашаем, пані Радкевіч!

Над КПП лунаў бел-чырвона-белы сьцяг.

Асфальтаваная дарога ішла ўдалячынь. Яна вяла ў Менск…