Читать «Сказ пра Робін Гуда» онлайн - страница 28

Джон Фінемар

— Прыдумаў! — усклікнуў ён, звяртаючыся да новага галоўнага лесніка, што ехаў разам з ім. — Нарэшце прыдумаў! Заманю гэтых бандытаў у Нотынгем. Іх пацягне ў горад, як галоднага сабаку цягне на пах смажанага.

— А як вы гэта зробіце, пан шэрыф? — пацікавіўся галоўны ляснік.

— А вось як, — адказаў шэрыф. — Ты ж ведаеш, што Робін Гуд і яго ліхадзеі заўсёды выхваляюцца, што яны самыя меткія стралкі з лука. Дык вось, я абвяшчу, што ў Нотынгеме мае адбыцца вялікае спаборніцтва па стральбе з лука і што пераможца атрымае сярэбраную стралу з залатым наканечнікам. I яшчэ. Той, хто заваюе гэты прыз, будзе абвешчаны самым трапным стралком у краіне!

— Зразумеў, усё зразумеў! — засмяяўся галоўны ляснік. — Выдатная прынада для гэтых выхваляк. Яны абавязкова схопяць вашу прынаду.

— Лічы, што яны ўжо на кручку! — абвясціў шэрыф. — Прынада надзейная, запомні мае словы. Бо яны нізашто не ўтрымаюцца ад спакусы завалодаць такой узнагародай, а калі прыйдуць у горад, людзі, якія ведаюць іх, падпільнуюць і схопяць разбойнікаў.

Шэрыф вярнуўся дамоў у добрым гуморы, і неўзабаве было абвешчана, што ў Нотынгеме мае адбыцца вялікае спаборніцтва па стральбе з лука. Навіна з хуткасцю маланкі разнеслася далёка за межы горада. У Шэрвудскі лес прынёс гэтую вестку шавец Лоб. Ён паведаміў лясным братам, што ў Нотынгем з усёй Англіі прыбываюць славутыя стралкі, каб змагацца за цудоўны прыз і такое пачэснае званне.

— I пераможца будзе абвешчаны першым стралком у краіне? — перапытаў Робін Гуд.

— Ага, так, атаман! — адказаў Лоб. — I, кажуць, з’язджаюцца лепшыя стралкі з усіх англійскіх графстваў.

— Што ж, — сказаў Робін Гуд, — здаецца, мы не горшыя стралкі за іншых. Ганьба нам будзе, калі дазволім чужым забраць прыз, не паспрабуем самі заваяваць яго.

— Будзьце асцярожныя, атаман! — прамовіў дужы стралок па імені Дэвід з Донкастара. — Я думаю, што гэтае спаборніцтва — хітрая пастка. Нас хочуць заманіць у горад і там схапіць.

— Хай дрыжаць баязліўцы, — адказаў Робін Гуд. — Пастка гэта ці не, я ўсё роўна пайду ў Нотынгем.

Цяжкі іспыт. Хачу свой спрыт Праверыць у стральбе.

— Добра, мы ўсе пойдзем у Нотынгем, — сказаў Маленькі Джон. — У мяне выспеў план, як засцерагчыся ад небяспекі. Мы пакінем у лесе свае плашчы і зялёныя курткі і апранёмся як вясковыя хлопцы, што прыйшлі падзівіцца на рэдкае відовішча, і шэрыфавы людзі нас не пазнаюць.

Хто апране чырвоны плашч, Хто сіні — хто які, I пойдзем ўсе ва ўсёй красе, Як з вёскі дзецюкі.

— Малайчына, Маленькі Джон! — пахваліў яго Робін Гуд. — Зробім так, як ты прыдумаў.

У дзень спаборніцтва Робін Гуд і самыя трапныя яго стралкі рушылі ў Нотынгем. Каб не прыцягваць да сябе ўвагі, яны ішлі не гуртам, а па два, па тры, змяшаўшыся з натоўпам вясковых жыхароў, што кіраваліся ў горад. Ніхто з людзей Робін Гуда не быў у сваім звычайным ярка-зялёным адзенні. Маленькі Джон надзеў сінюю куртку з капюшонам, Мач Млынароў сын — карычневую, Уіл Скарлет — белую, Уіл Ст’ютлі — жоўтую. Асобна ад усіх ішоў чалавек у старой паношанай чырвонай світцы з капюшонам. Гэта быў Робін Гуд. Ён рашучым крокам увайшоў у вароты горада з лукам на плячы. Каля варот стаялі шпіёны шэрыфа. Яны ведалі некаторых разбойнікаў у твар і стараліся не прапусціць іх, пільна ўзіраліся ў натоўп, які валам валіў у горад, каб паглядзець на спаборніцтва.