Читать «Сказ пра Робін Гуда» онлайн - страница 30

Джон Фінемар

Першы ўскінуў лук Уільям з Йорка. Ён не спяшаючыся прыцэліўся і стрэліў. Дзве стралы трапілі ў белы кружочак усярэдзіне мішэні, а трэцяя ўваткнулася крышачку далей.

— Здавайся, Чырвоная світка! — закрычалі прыяцелі Уільяма з Йорка. — Лепш табе не пацэліць! Здавайся, аддай прыз пераможцу!

Але чалавек у чырвонай світцы шырока ўсміхнуўся і пакруціў галавой.

— I ўсё ж я паспрабую, — сказаў ён з моцным паўночным акцэнтам, а сам падумаў: «Ну, Робін, не зганьбі гонару слаўнага Шэрвудскага лесу!»

Ён узяў з калчана адразу тры стралы і пусціў іх адну за адной так хутка, што другая страла ўжо гула ў паветры, калі першая яшчэ не даляцела да цэлі, а трэцяя сарвалася з цецівы, калі другая яшчэ не ўваткнулася ў мішэнь. Гледачы на момант знямелі ад здзіўлення і захаплення — першая і другая стрэлы выбілі з яблычка абедзве стралы Уільяма з Йорка, а трэцяя трапіла ў самую сярэдзіну белага кружочка.

— Чырвоная світка! Чырвоная світка! — зароў натоўп.

— Чалавек у чырвоным — кароль стралкоў!

— Чырвоны стралок пераможца!

— Прыз — чырвонаму стралку!

Шэрыф уручыў стралку ў чырвоным каштоўны прыз і сказаў яму:

— Далучайся, добры маладзец, да майго атрада стражнікаў лесу. Я з радасцю вазьму да сябе на службу такога цудоўнага стралка.

Але Робін Гуд адмоўна пакруціў галавой і сказаў, што павінен вярнуцца да свайго гаспадара. Шэрыф падумаў, што ён прыгонны селянін нейкага феадала, які дазволіў яму пайсці ў горад на спаборніцтва, і больш не ўпрошваў яго.

Са срэбра чыстага страла, А кончык залаты — Прыз проста цуд. З ім Робін Гуд Вяртаўся ў лес густы.

З Нотынгема разбойнікі зноў пайшлі па два, па тры і без прыгод вярнуліся ў Шэрвудскі лес. Сабраўшыся ўсе разам, яны весела смяяліся і жартавалі, прыгадваючы свой смелы паход у горад і тое, што там было. Усе з захапленнем разглядалі сярэбраную стралу з залатым наканечнікам. Адзін толькі Робін Гуд хадзіў як у ваду апушчаны.

— Што з табой, атаман, чаму ты такі сумны? — спытаў яго Маленькі Джон. — Ты ж павінен весяліцца — такі прыз заваяваў! Да таго ж яшчэ і вакол пальца абвёў самога шэрыфа!

— Вось у гэтым і ўся справа, — адказаў Робін Гуд. — Мне не дае спакою думка, што ён не ведае, каму дасталася яго страла.

— Дык гэта ж вельмі лёгка паправіць! — усклікнуў Маленькі Джон. — Напішы яму пісямко, а я перадам.

— Ты пойдзеш у горад? He. Я не дазволю табе зноў рызыкаваць галавой.

— Навошта ісці ў горад? У мяне ёсць лепшы план, — сказаў Маленькі Джон і заліўся вясёлым смехам.

— Тваё пасланне начаплю Я на стралы канец, Як майскі гром, шэрыфу ў дом Наш прыляціць ганец.

Робін Гуду спадабаўся план Маленькага Джона. He трацячы часу, ён напісаў пісьмо шэрыфу, і Маленькі Джон як быў у сіняй куртцы, так і пайшоў зноў у горад.