Читать «Сказ пра Робін Гуда» онлайн - страница 26

Але пры біскупе і пры рыцары, які славіўся сваім багаццем, ніхто не адважыўся ўголас сказаць, што думаў. Адзін Робін Гуд не змаўчаў.

— Што ж гэта такое? — закрычаў ён. — Шмат бачыў я жаніхоў і нявест, а такой няроўнай пары ніколі не было.

— Сціхні, хлопец! — сказаў яму біскуп. — Нявеста ўжо ў царкве, і зараз я іх павянчаю.

— Ваша праўда, пане біскуп, нявеста ўжо ў царкве. Але яна сама выбера таго, хто дарагі яе сэрцу.

— He вярзі лухты, хлопец! — узлаваўся біскуп. — Лепш зайграй, калі маладыя пойдуць да алтара.

— О, гэта я зраблю ахвотна, толькі павінен прызнацца, што лепш люблю іграць на ражку, чым на арфе, — усміхнуўся Робін Гуд і выняў з-пад плашча свой сігнальны ражок.

Ў ражок падзьмуў без лішніх слоў Ён тры разы запар, I ўраз два тузіна стралкоў Прыбеглі на цвінтар. А там усе пасталі ў рад, На луках — дрэўкі стрэл, I з лукам Робіна атрад Вёў смелы менестрэль.

Цяжка апісаць, які ўзняўся гвалт і крык, калі дваццаць чатыры бравыя малайцы з лукамі ў руках уварваліся ў царкву. Біскуп пабарвавеў ад гневу, стары рыцар задрыжаў ад злосці і страху, калі нявеста кінулася на грудзі Алану-а-Дэйлу, за спінай якога стаяў цэлы атрад яго сяброў. Усе позіркі скіраваліся на таемнага музыку, які сваім ражком парушыў вянчанне.

Робін Гуд падняў руку, і ў царкве запанавала цішыня. Усе хацелі паслухаць, што скажа гэты чалавек.

— Алан-а-Дэйл, — сказаў ён, — я чуў, што гэта дзяўчына кахае цябе і ты кахаеш яе.

— Гэта праўда, — адказаў Алан-а-Дэйл.

— У такім разе, — гаварыў далей Робін Гуд, — калі яна згодна пайсці за цябе замуж, вянчанне працягваецца, толькі памяняем жаніхоў.

— Хто ты такі,— закрычаў біскуп, — што прыходзіш у божы храм пад выглядам музыкі, а распараджаешся, як кароль?

— Вы праўду кажаце, пане біскуп, — спакойна адказаў Робін, — я і ёсць кароль, кароль гэтых адважных стралкоў. А народ заве мяне Робін Гуд.

Робін Гуд! Пачуўшы гэта імя, усе знерухомелі ад здзіўлення і ўтаропіліся на атамана разбойнікаў. Знямелі ад нечаканасці і біскуп з рыцарам.

— А цяпер, пане біскуп, — сказаў Робін Гуд, — загадваю павянчаць гэтых маладых, якія далі адно аднаму клятву вернасці.

— Я не буду рабіць гэтага, — злосна агрызнуўся біскуп, — бо яны далі яе не ў царкве. Рабіць гэта трэба перад алтаром тры разы — такі ў нас закон, сам ведаеш, Робін Гуд.

— Праўду кажаце, — адказаў разбойнік, — так трэба рабіць, і так будзе зроблена. Запытайцеся ў іх тры разы.

— He буду! — гаркнуў біскуп.

— Раз вы адмаўляецеся, — спакойна сказаў Робін Гуд, — у мяне знойдзецца свой біскуп. Зніміце з яго мантыю! — загадаў ён, паказваючы пальцам на дзябёлага біскупа. Два дужыя стралкі ўмомант распранулі яго.

— Манаха робіць плашч з капюшонам, а біскупа — чырвоная мантыя, — засмяяўся Робін Гуд. — Ану, Маленькі Джон, накінь на плечы мантыю і стань на біскупава месца.