Читать «Сказ пра Робін Гуда» онлайн - страница 23

— А як вы страцілі ўвесь свой набытак? — пацікавіўся Робін Гуд.

— Усё праз майго сына, — адказаў рыцар. — На адным турніры ён, дужы хлапец дваццаці гадоў, храбры, вялікі майстар біцца на мячах і коп’ях, скінуў з каня нейкага рыцара з Ланкашыра, і той вельмі ўзлаваўся за сваё паражэнне. Калі мой сын вяртаўся дадому, рыцар са сваім збраяносцам падпільнаваў яго ў бязлюдным месцы і напаў на яго. Сыну ўдалося забіць абодвух. Шматлікія прыяцелі рыцара пачалі помсціць сыну. Каб уратаваць яго, мне давялося патраціць усе мае грошы, але і іх не хапіла, і я залажыў маёнтак. Настаяцель манастыра Святой Марыі даў мне чатырыста фунтаў пад заклад зямлі, і сёння я павінен выкупіць яе. Ды дзе там! У мяне і сотай долі такіх грошай няма. Сёння я разаруся і застануся без дома, без зямлі.

— А прыяцелі вашы? — усклікнуў Робін Гуд. — Няўжо яны не заступіліся за вас, не памаглі?

— Прыяцелі! — з горыччу прамовіў рыцар. — Hi ў кога, здаецца, не было столькі прыяцеляў, колькі меў я, калі жыў у раскошы. А цяпер усе яны паразбягаліся, пакінулі мяне, цяпер ім няма ніякай справы да мяне, нібы я чалавек, якога яны бачаць першы раз у жыцці.

— Так ужо водзіцца на свеце, пане рыцар, — зазначыў Робін Гуд і паглядзеў на сваіх таварышаў, на тварах у якіх была напісана спагада да беднага рыцара. Усе яны ведалі, што калі настаяцель манастыра Святой Марыі наложыць лапу на чыю-небудзь зямлю, дык не так лёгка яе ў яго адабраць.

Робін Гуд кіўком галавы падазваў да сябе Маленькага Джона і нешта шапнуў свайму першаму памочніку на вуха. Той адразу пайшоў і неўзабаве вярнуўся з цяжкім мяшком, які зазвінеў, калі Маленькі Джон паклаў яго на дол.

— Вось вам чатыры сотні фунтаў, сэр рыцар, — сказаў Робін Гуд. — I ніколі больш не кажыце, што на свеце няма спагады. Калі вы не знайшлі яе ў сяброў і ў жорсткага настаяцеля манастыра, дык вы знайшлі яе ў лясных разбойнікаў. Палічы залатыя, Маленькі Джон.

Той палічыў. У мяшку аказалася роўна чатырыста фунтаў.

А рыцар зусім знямеў. Ён не мог вымавіць ні слова ад здзіўлення і ўдзячнасці і толькі пазіраў шырока расплюшчанымі вачамі то на мяшок з грашамі, то на Робін Гуда, то на Маленькага Джона.

Калі нарэшце да яго вярнулася мова, ён пачаў дзякаваць і бласлаўляць людзей, якія выратавалі яго, падарылі яму дом і зямлю.

— На ім вельмі бедная вопратка, атаман, — шапнуў Маленькі Джон на вуха Робін Гуду. — Калі ласка, дай яму добрае адзенне.

У вас убораў без канца, Прыгожых шмат тканін — Няма у Англіі купца, Каб столькі меў адзін.

З кладоўкі вынеслі некалькі скруткаў сукна і шоўку, і Маленькі Джон адмераў тканіны. I шчодра адмераў, бо меркай замест ярда служыў яго шасціфутавы лук. Рыцару далі таксама другога каня і новае сядло і яшчэ шмат чаго, і ён зрабіўся такі прыбраны і вясёлы, як раней быў абношаны і засмучаны.

Перад ад’ездам ён сказаў Робін Гуду:

— Я, Рычард Лi, дзякую вам ад усяго сэрца за такую шчодрую пазыку. Скажыце, калі я павінен вярнуць вам доўг? А я абавязкова вярну, як толькі мае справы палепшацца.