Читать «Грот афаліны» онлайн - страница 245
Павел Андреевич Мисько
А той гладзіў яго па плячах, па галаве, як зусім малога, адною рукою вызваляў ад акваланга.
— Брацік мой, ты жывы!.. А на каго ж ты падобны, божа!.. Увесь збіты…
— А хто тут яшчэ плача?
— Абдула тут… Падыдзі, Абдула.
Абдула падышоў, і Янг вобмацкам, не расплюшчваючы вачэй, прыгарнуў яго да сябе і яшчэ мацней прыціснуў твар да грудзей Раджа.
— Ой, глядзіце! — раптам аглушыў крыкам Абдула. — Дэльфіны першыя дагналі Судзіра!
— Кінуцца, мабыць, ратаваць Судзіра, — сказаў Радж.
Янг паспрабаваў адарваць твар ад Раджавых грудзей, але зноў прыціснуўся.
— Ой, вы гаварыце мне, гаварыце!..
— Дэльфіны нападаюць на Судзіра! — усклікнуў Абдула.
Пачуўся стрэл з катэра і крык афіцэра:
— Агонь па дэльфінах! Па дэльфінах, а не па Судзіру!
Страляніна пагусцела.
— Варвары, што яны робяць?! Не страляйце ў дэльфінаў, варвары!!! — закрычаў штомоцы Радж.
— Глядзі, Ра-адж!.. Дэльфіны Судзіра б'юць, як акулу! — крычаў Абдула.
— Ага-а… Дзік, здаецца… І з разгону!
— Усё-ё! Няма ўжо Судзіра на вадзе! — ажно завішчаў радасна Абдула.
— Ага, на дно пайшоў… Катэр кругі вакол таго месца робіць.
Чуваць была лаянка афіцэра, але неразборлівая. Мо гнаў каго з паліцэйскіх за борт, каб пашукаў Судзіра?
— А калі хітрыць Судзір? Пасядзіць пад вадою і выплыве? — сказаў Янг.
— Пасля ўдару Дзіка?! — Радж дастаў з кішэні насоўку, склаў у некалькі столак і завязаў вочы Янгу.
Пайшлі хуценька да Амары. Паліцэйскіх, якія курчыліся ад удараў Судзіра, на тым месцы ўжо не было. Прышкандыбалі ці прыпаўзлі да вады, махалі катэру рукамі.
Амара ляжаў бледны, з заплюшчанымі вачыма, па-ранейшаму дыхаў з хрыпамі і хліпаннем. Праз пальцы прыціснутай да грудзей рукі праступала кроў.
— Пацярпі, Амара… Катэр прычальвае, зараз забяром цябе… Ты чуеш? Ты будзеш жыць, Бессмяротны! Такія, як ты, трэба каб жылі! Ты пастарайся жыць, чуеш? — Радж разадраў на палосы сваю тэніску з эмблемай дэльфінарыя. — Абдула, прыпадымі пад плечы яго…
Падтрымлівалі Абдула і Янг, а Радж як змог перабінтаваў Амары грудзі.
— Дэльфіны ляцяць сюды! Не сюды, убок трохі! — закрычаў Абдула. — Што ж яны… Што ж вы, дурні?!
Падлятаючы да мелкага, дэльфіны ўзвіваліся дугою ў паветра і шмяк, шмяк, шмяк — Дзік, Ева, Бэла — пападалі на пясок. Доры не было, Дору, мабыць, застрэлілі паліцэйскія.
— Памажыце ім… Што ж вы?! — прыўзняўся на руках, спрабуючы сесці, Амара.
Янг прысеў, падтрымліваючы пад спіну Амару. Радж з Абдулою пабеглі да дэльфінаў, пачалі катурхаць, цягаць за хвасты. Дзіка нават з месца не скранулі, ды за яго і брацца было боязна — такі знявечана-акрываўлены быў хвост. Пакінулі яго, ухапіліся за Еву, нават па пояс у ваду зайшлі, цягнучы дэльфінку, а потым яшчэ і паштурхалі яе чым далей ад берага. Ева варухнула хвастом, нібы прачнулася, адплыла метраў на дзесяць і зноў з разгону сіганула на пясок, цяжка чмякнулася побач з Дзікам.
Абдула вылез з вады і зноў ухапіўся за Еву. Адзін не мог даць рады, з жалем і роспаччу глядзеў то на паміраючых дэльфінаў, то на Раджа: «Ну што ж ты?!»