Читать «Грот афаліны» онлайн - страница 246

— Не трэба, Абдула… — голас Раджа асекся.

Немагчыма было глядзець на дэльфінаў. Яны стагналі, як людзі, паміргвалі вачыма і глядзелі з такім несусветным сумам, нібы спазналі нейкую тайну.

Радж павярнуўся і пайшоў на дапамогу Амары і Янгу. Яны, памагаючы адзін аднаму, усталі на ногі і, абняўшыся, паволі пакрочылі ў напрамку да катэра.

Чуўся разлютаваны голас афіцэра: спачатку распякаў некага на катэры, потым наваліўся на таго паліцэйскага, што выводзіў з вагончыка, трымаючы напагатове рэвальвер, аператара і лабаранта, потым падбег да дэльфінаў на беразе і разрадзіў свой пісталет, цэлячы ім у галовы. Даваў волю свайму гневу? Помсціў за тое, што не пакінулі ў жывых Судзіра?

— Мне знаёмы яго голас. Ён допыт мне рабіў на Галоўным… Дэльфінаў… гад… — расплакаўся Янг.

— Ціха, ну… — супакойваў яго Радж. — Можа, для дэльфінаў гэта і лепш. Не пакутавалі хоць доўга.

— Я ведаю, чаму яны не захацелі жыць… — гаварыў, усхліпваючы, Янг. — Можа, я чытаў… Можа, прысніў… А мо дэльфіны мне свае думкі перадалі? У іх закон такі ёсць — не забіваць чалавека ніколі! Што б людзі ні тварылі з імі.

— Дык яны ж Судзіра забілі, а не чалавека! — абурыўся Абдула.

— Для Судзіра простай смерці мала, — уздыхнуў Радж.

— Не чалавека яны забілі — праўда… Забойцу! Ён на маіх вачах… у пячоры… трох на той свет… Але дэльфіны парушылі свой закон, самі і пакаралі сябе за гэта, — гаварыў сваё Янг.

— Казкі! — не згаджаўся Абдула. — Часам і кіты выкідваюцца на бераг чародамі… Дык што — і яны чалавека забівалі, грэх свой аплочвалі?

— З кітамі не ведаю. А з дэльфінамі, мабыць, праўда.

Амара раптам асеў на рукі, ледзь паспелі падтрымаць. Страціў прытомнасць.

Эпілог

Зафрахтаваны Інданезіяй у Японіі супертанкер «Сікока-мару» вёз у Аўстралію экспартную нафту — паўмільёна тон адразу! Узброеным ахоўнікам і экіпажу ўжо здавалася, што небяспека засталася ззаду. Мінулі востраў Раждзяства, да аўстралійскага порта Перт засталося менш трох тысяч кіламетраў. Малаверагодна, каб у гэтых водах маглі аб'явіцца піраты. І вось, калі прытупілася пільнасць, тыя і напалі ноччу, з двух бартоў на хаду прышвартаваўшыся да танкера. Уся ахова і частка экіпажа была перабіта, танкер завярнулі на паўднёвы захад, у напрамку Паўднёва-Афрыканскай Рэспублікі. Можна было сарваць велізарнейшы куш, калі загнаць расістам гэтулькі нафты.

Ішоў трэці дзень пасля захопу танкера, калі на Раі і на Горным адбыліся толькі што апісаныя падзеі.

Ішоў чацвёрты дзень плавання танкера пад аховай пірацкіх катэраў, калі Абдула і Янг трапілі да Натачы на тую далёкую плантацыю какосаў. Не маглі не пайсці туды, вельмі прасіў Янг. Трэба было паказацца ёй і Натачыным бацькам — маўляў, вось я, жывы і амаль здаровы. Не перажывайце і не гаруйце.

І добра, што схадзілі. Натачу, аказваецца, трымалі кругласутачна ў будане, прывязаную і звязаную, каб не збегла зноў на тое возера, не захлынулася яшчэ і сама. А яна ў адказ аб'явіла галадоўку, нічога не ела, ваду, праўда, піла і цвёрда вырашыла — памерці. Не магла яна жыць і радавацца ўсяму жывому, калі не было на свеце Янга. І магла б памерці, упартасці ў яе хапіла б, каб Янг сам не з'явіўся з таго свету.